Τον καιρό που ο Τρομερός Μπραήμης (1825) εδήωνε έκαιγε έσφαζε και εξανδραπόδιζε την Πελοπόννησο, οι Έλληνες τον πολεμούσαν με κλεφτοπόλεμο αφού δεν μπορούσαν να αντιπαρατάξουν τακτικό στρατό στις ορδές του Αιγύπτιου στρατηλάτη, και το Μανιάκι όπου ο Παπαφλέσσας παρέταξε 1600 μαχητές ίσως είναι η εξαίρεση.
Ο Ιμπραήμ πασσάς λοιπόν έγραψε στον Κολοκοτρώνη που ήταν Αρχιστράτηγος του Αγώνα και τον ρωτούσε γιατί δεν στέκεται να δώσει μάχη εκ του συστάδην.
-Πάρε όσους θέλεις εσύ, να πάρω κι εγώ άλλους τόσους, ή αν αγαπάς έλα μοναχός σου, κι εγώ μοναχός μου και όποιος πέσει, του απάντησε εκείνος.
Στην κυβέρνηση που του παραπονιότανε γιατί δεν έδινε μάχη με τον Μπραΐμη, έγραψε:
-Αν χάσω σ’ έναν πόλεμο τέσσερες – πέντε χιλιάδες Έλληνες, που θα βρω άλλη δύναμη να πολεμήσω τον οχτρό; Ο Μπραΐμης όμως και δέκα χιλιάδες αν χάσει βρίσκει άλλες".
( Ν Σπηλιάδου Β΄ σελ 401)
Σχετικά, τώρα με το ιστορικό γεγονός κατά την διάρκεια του Εμφυλίου, με την απόφαση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας Πελοποννήσου να μετατρέψει τρεις χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες τον Δεκέμβρη του !948 σε τακτικό στρατό χωρίς πυρομαχικά και σύγχρονο οπλισμό, και να τους αντιπαρατάξει σε 60 000(ναι εξήντα χιλιάδες) άνδρες του κυβερνητικού στρατού - στρατό, χωροφυλακή Χιτομάϋδες, πλιατσικολόγους ταγματασφαλίτες δοσίλογους, παλιούς συνεργάτες των γερμανών, εξοπλισμένους (και υποχρεωτικά) πολίτες, άριστα εξοπλισμένους και με αφθονία πυρομαχικών, με Πολεμικό Ναυτικό και Πολεμική αεροπορία ( τον ανεφοδιασμό τους σε οπλισμό πυρομαχικά και άλλα στρατιωτικά εφόδια είχαν αναλάβει οι Αμερικανοί!)με αποτέλεσμα να εξοντωθούν μέχρις ενός, δείχνει πως, είτε η ηγεσία των ανταρτών σνόμπαρε τον Κολοκοτρώνη, είτε, ότι η ιστορία εκδικείται αμείλικτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου