Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης.

 

 

Το άγαλμα του Ζαχαριά στη Σπάρτη.

  Θρυλικός κλέφτης και πρωτοκαπετάνιος του Μοριά στην εποχή του. «Μία εκ των επιφανεστέρων φυσιογνωμιών της Τουρκοκρατίας»  κατά τον Τάκη Κανδηλώρο, «Αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου, όστις κατηφάνιζε και κατέσφαζεν ως πρόβατα τους Οθωμανούς, και όσαι Οθωμανικαί στρατολογίαι εξήρχοντο κατ’ αυτού δεν απετέλουν τίποτε», κατά τον Φραντζή.

             “Νe geldi, ne gelecek”, έλεγαν οι Τούρκοι για τον κλέφτη του Μοριά, Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει ότι δεν υπήρχε ούτε θα υπάρξει άλλος τέτοιος άνδρας . 

Γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1759 στη Βαρβίτσα (Μπαρμπίτσα) Λακωνίας στις δυτικές υπώρειες του Πάρνωνα, ένα χωριό που κάποιοι υποστηρίζουν ότι δημιουργήθηκε από Αρκάδες που κατήλθαν από το Αρκουδόρεμα, Μεσσήνιους, και Λάκωνες, και έδρασε κυρίως στη Μάνη.Στον ΑΡΜΑΤΩΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ο Κανδηλώρος παρουσιάζει μαρτυρία που υποστηρίζει ότι η Βαρβίτσα πήρε το όνομα από τη Βερβίτσα της Γορτυνίας, το παλιό όνομα του χωριού Τρόπαια, ή την Μπαρπίτσα του Βαλτετσίου (Αρκαδίας).

Πολλές πηγές τον παρουσιάζουν ως άνδρα με ασύγκριτες σωματικές δυνάμεις, μεσαίου αναστήματος, με καστανά σγουρά μαλλιά και σκούρα μάτια, που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ανώτερη παρουσία από τη δική του, ενώ προτιμούσε να πεθάνει από το να σκύψει το κεφάλι.       Γύρω από το όνομα και τα κατορθώματα του, δημιουργήθηκε θρύλος. Έλεγαν ότι με το σπαθί του έκοβε, με μια μόνο κίνηση, κεφάλι ταύρου. Ότι με ένα σάλτο, περνούσε πάνω από 5 άλογα....Έχτισε δυο οχυρά στην Μπάρμπιτσα και εκεί μπορούσε ακόμα και να αποφανθεί, ως ανώτατος δικαστής για υποθέσεις των χριστιανών, παραγκωνίζοντας τον Τούρκο που έκανε αυτή τη δουλειά λίγο καιρό πριν.Στη σύντομη ζωή του 1759 – 1803  κατατρεχόταν αδιάκοπα για την ανεξέλεγκτη αγριότητα, την εγκληματική του δράση, αλλά και το φιλήδονο του χαρακτήρα του.

         Μισητός για την αγριότητα και τα πάθη του και θαυμαστός για την τόλμη του. Μια ιδέα για την εγκληματική του συμπεριφορά μας δίνει η Μανιάτικη  παράδοση που περιγράφει τα εγκλήματά του στην οικογένεια του παπά του χωριού Λογκανίκος της Λακωνίας  όπου βίασε  τη νύφη και τις κόρες του -  υπάρχουν και διαφορετικές εκδοχές –   σκότωσε τον ένα του γιο και αιχμαλώτισε τον δεύτερο για λύτρα:

Τι’ είν’ το κακό που γίνεται τούτο το καλοκαίρι;

Τρία χωριά μας κλαίγονται, τρία κεφαλοχώρια

Τα εγκλήματα των Γερμανών στην Ελλάδα, και η άρνηση καταβολής των πολεμικών επανορθώσεων

 

 

 

οι Γερμανοί στην Ακρόπολη.

 Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος, η μεγαλύτερη και καταστροφικότερη στην Ιστορία πολεμική σύγκρουση που κόστισε 60 έως 85 εκατομμύρια ζωές στην ανθρωπότητα και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, ξεκίνησε την 1η Σεπτέμβρη του 1939, όταν η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία.Στη χώρα μας πρώτη εισέβαλε η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Ο ελληνικός στρατός αλλά και σύσσωμος ο λαός αντέδρασαν, και σε λίγους μήνες οι Έλληνες είχαν απωθήσει τους Ιταλούς και τους κυνηγούσαν στα βουνά της Αλβανίας.Στις 6 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στη χώρα μας μέσω Βουλγαρίας και Γιουγκοσλαβίας που έπεσε αμέσως και παραδόθηκε άνευ όρων, και υπερκέρασαν έτσι τις αμυντικές μας γραμμές απειλώντας τα μετόπισθεν των ελληνικών στρατευμάτων. Αιτία της ναζιστικής εισβολής η αποτυχία του Μουσολίνι να καταλάβει την Ελλάδα, αλλά και το ότι οι βρετανικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην Ελλάδα θεωρήθηκε ότι θα μπορούσαν να απειλήσουν την επικείμενη Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, την εισβολή δηλαδή της ναζιστικής Γερμανίας κατά της ΕΣΣΔ (σημερινής Ρωσίας). Οι ελληνικές δυνάμεις αμύνθηκαν ηρωικά κατά της πολύ καλύτερα εξοπλισμένης Βέρμαχτ, ενώ παράλληλα μάχονταν κατά των Ιταλών στην Αλβανία. Ύστερα όμως από τέσσερεις μέρες τα στρατεύματα στην Ανατολική Θράκη και Μακεδονία εκτιμώντας ότι υπάρχει άμεσος κίνδυνος αιχμαλωσίας παραδόθηκαν, ενώ πολλές ακόμα δυνάμεις αμύνονταν στα οχυρά, και, παρά τις σοβαρές απώλειες που προκάλεσαν στους Γερμανούς, εκείνοι δεν παρέλειψαν να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για την ανδρεία τους. Στις 20 Απριλίου, και παρά τις αντίθετες διαταγές της στρατιωτικής ηγεσίας, ο αντιστράτηγος Τσολάκογλου συνθηκολόγησε με τους Γερμανούς ( τον διορίσανε μετά πρωθυπουργό της κατεχόμενης χώρας), και αργότερα με τους ηττημένους Ιταλούς.

                    Με το που έγιναν κύριοι της χώρας μας, οι Γερμανοί φρόντισαν να την διαμελίσουν, με προφανή σκοπό να την εξαφανίσουν από το χάρτη. Παραχώρησαν στη Βουλγαρία την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη, και στην Ιταλία τα Ιόνια νησιά, τις Κυκλάδες και τη Σάμο, ενώ προσάρτησαν τη Θεσπρωτία στην Αλβανία.Την υπόλοιπη Ελλάδα, Αθήνα, Πειραιά, Κεντρική Μακεδονία, Κρήτη και κάποια νησιά του Αιγαίου (τα Δωδεκάνησα τα κατείχαν οι Ιταλοί από το 1912), και τμήμα του Έβρου που συνόρευε με την Τουρκία, την κράτησαν για τον εαυτό τους.

                 Οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια της κατοχής διαπράξανε κάθε είδους έγκλημα σε βάρος των ανυπεράσπιστων πολιτών και της οικονομίας της χώρας μας.Καταδικάσανε το λαό σε λιμοκτονία, τον ληστέψανε, εκτελέσανε χιλιάδες αθώους πολίτες, κάψανε και ισοπεδώσανε ολόκληρα χωριά όπως ή Κάνδανος, τα Καλάβρυτα, το Δίστομο κ.α, χρεοκοπήσατε τη χώρα. Και είχαν πολλούς τρόπους για να οδηγήσουν τη χώρα στην καταστροφή.

Σφαγή στο Κοντομαρί.

 Οι επιτάξεις και οι κατασχέσεις πρώτων υλών και βασικών προϊόντων της αγροτικής παραγωγής και του ζωικού κεφαλαίου αλλά και βιομηχανικών προϊόντων, είτε για τις ανάγκες των στρατευμάτων τους είτε για να τα στέλνουν στη Γερμανία οι στρατιώτες και αξιωματικοί, ήταν ένας από αυτούς. ’Ένας άλλος τρόπος ήταν το κατοχικό νόμισμα που τυπώσανε οι Γερμανοί στη χώρα μας, που δεν άξιζε ούτε το χαρτί στο οποίο το είχαν τυπώσει. Μοίραζαν αυτό το νόμισμα στα στρατεύματά τους, και οι στρατιώτες, αξιωματικοί κλπ μπαίνανε στα καταστήματα και αδειάζανε τα ράφια. Ο έμπορος ήταν υποχρεωμένος να τους δώσει ό,τι είχε.

             Η ελληνική οικονομία υπέφερε ήδη από τον πόλεμο τόσων μηνών με την Ιταλία. Οι επιτάξεις από το στρατό για τις ανάγκες του μετώπου των ζώων  με τα οποία γίνονταν οι αγροτικές καλλιέργειες και οι μεταφορές, αλλά και οι επιστρατεύσεις που στερούσαν χέρια από τις αγροτικές και τις άλλες χειρωνακτικές εργασίες είχαν μειώσει την αγροτική παραγωγή, και το ψωμί και τα απαραίτητα είδη διατροφής ήδη παρουσίαζαν ελλείψεις.Το ότι οι μεταφορές τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης από τη μια περιοχή της χώρας σε άλλη ήταν αδύνατη λόγω της τριπλής κατοχής, αλλά και η αχρήστευση του χρήματος και η κυριαρχία της Μαύρης Αγοράς,  ήταν επίσης σοβαροί λόγοι που επιδείνωναν  την επισιτιστική κρίση.Μέσα σε όλα τούτα τα δεινά που στραγγάλιζαν οικονομικά τη χώρα ήταν και το Αναγκαστικό Κατοχικό Δάνειο που υποχρεώσανε την Τράπεζα Ελλάδος να πιστώσει τη Γερμανική κυβέρνηση σε ειδικό λογαριασμό. Πέρα δηλαδή από τα έξοδα για τη συντήρηση των κατοχικών γερμανικών στρατευμάτων μας αναγκάσανε  να συντηρούμε και τη στρατιά του Ρόμελ στην Αφρική.

              Όλα αυτά τα εγκλήματα των Γερμανών, μαζί και ο ναυτικός αποκλεισμός των Βρετανών που εμπόδιζε την ανθρωπιστική βοήθεια, είχαν σαν συνέπεια την αλματώδη αύξηση των τιμών και παράλληλα την εκτίναξη του πληθωρισμού, με αποτέλεσμα το ξέσπασμα του Μεγάλου Λιμού, της γνωστής «πείνας της κατοχής» που προκάλεσε το θάνατο από την πείνα, τις κακουχίες, το κρύο  και τις αρρώστιες, δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη, αλλά και στην επαρχία.

               Σε λιγότερο από ένα μήνα από την εισβολή των Γερμανών, ευάλωτες ομάδες στη χώρα μας αντιμετώπιζαν  το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης, και μέσα στο καλοκαίρι η κατάσταση επιδεινώθηκε. Από τον Σεπτέμβρη του 1941 αρχίζουν στην Αθήνα και σε άλλα αστικά κέντρα οι θάνατοι από υποσιτισμό αλλά και από τις αρρώστιες αφού η ιατρική περίθαλψη είναι ανύπαρκτη. Οι ομάδες αυτές ήσαν οι ανάπηροι πολέμου, αλλά και χιλιάδες στρατιώτες που όταν κατέρρευσε το Μέτωπο  στριμώχνονταν στην Αθήνα γιατί δεν έβρισκαν μέσο να επιστρέψουν στους τόπους καταγωγής τους. Και πως να ζήσουν; Άστεγοι ήσαν και περιφέρονταν ζητιανεύοντας τον επιούσιο. Πεθαίνοντας στους δρόμους από ασιτία. Ήσαν οι νησιώτες που είχαν αποκλειστεί και δεν μπορούσαν να γυρίσουν στα νησιά τους, ήσαν όσοι μείνανε χωρίς δουλειά γιατί κλείσανε οι επιχειρήσεις ή οι υπηρεσίες που εργάζονταν, ήσαν οι συνταξιούχοι, τα παιδιά  κ.ά.

Τα τρόφιμα ήσαν δυσεύρετα για το φτωχό κοσμάκη, η αξία του χρήματος είχε μηδενιστεί, και από τον Ιούνιο του 1941 οι Αθηναίοι ζούσαν με κουπόνια, με δελτίο σίτισης. Μοίραζαν οι κατοχικές αρχές ένα υποτυπώδες συσσίτιο που εσκεμμένα, μελετημένα, περιείχε ελάχιστες θερμίδες. Από τον Νοέμβρη του 1941 οι θάνατοι από ασιτία και κακουχίες αυξήθηκαν, και μέσα στο χειμώνα πολλαπλασιάστηκαν αλματωδώς. Από την πείνα, την αβιταμίνωση, τις αρρώστιες και το κρύο.

 Τα κάρα της Δημαρχίας μεταφέρουν τα πτώματα.

  Σκελετωμένοι άνθρωποι ντυμένοι με κουρέλια κινούνταν στους δρόμους που έπεφταν εδώ κι εκεί από την εξάντληση. Τα καμιόνια του Δήμου συνέλεγαν τα πτώματα και τα σώριαζαν το ένα πάνω στο άλλο σε νεκροφυλακεία στα νεκροταφεία γιατί δεν προλάβαιναν να τα θάψουν. Σε πολλά από τα κουφάρια δεν υπήρχαν στοιχεία αναγνώρισης. Σκεφτείτε κατάντια, στην Ελλάδα που ανέκαθεν σεβόταν τους νεκρούς της κάποιοι τώρα τους άφηναν στο δρόμο χωρίς έστω ένα χαρτί που να γράφει το όνομά τους, για να κρατήσουν, να καρπωθούν το κουπόνι διατροφής για το συσσίτιο.

Πολλοί μαρτυρούν ότι στην Αθήνα εκείνον ειδικά τον χειμώνα του λιμού δεν έμεινε γαϊδούρι, μουλάρι και σκυλί που να μην γίνει τροφή των πεινασμένων. Όσοι τα κατάφερναν έφευγαν στην επαρχία, με την ελπίδα ότι έστω και με χόρτα θα επιβιώσουν. Πηγές αναφέρουν ότι 63.734 ήσαν τα θύματα εκείνου του χειμώνα του 1941 – 1942 στην Αθήνα και Πειραιά, ενώ σε ολόκληρη τη χώρα ξεπέρασαν  ίσως 300.000. Κάπου εκεί, στο τέλος του καλοκαιριού του 1942 οι εμπόλεμοι έλυσαν τον αποκλεισμό και καθώς από τον Σεπτέμβριο επέτρεψαν στον Ερυθρό Σταυρό να εφοδιάζει με τρόφιμα διάφορες περιοχές της χώρας μας, το κακό με την πείνα άρχισε να υποχωρεί.

Η Αντίσταση του ελληνικού λαού κατά των Γερμανών άρχισε αμέσως με τη δημιουργία αντιστασιακών οργανώσεων, και το κατέβασμα της Γερμανικής σημαίας στην Ακρόπολη από τους φοιτητές Μανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα στις 30 Μαΐου, θεωρήθηκε από τον στρατηγό Ντε Γκωλ ως η πρώτη αντιστασιακή ενέργεια στην Ευρώπη.

Υπήρξε δυστυχώς ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων που έσπευσαν να συνεργαστούν με τους Γερμανούς και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, είτε στον πολιτικό τομέα όπως αυτοί που αποτελέσανε τις δωσίλογες Κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου κλπ και επανδρώσανε και τις κρατικές υπηρεσίες, είτε και στον στρατιωτικό, όπως π.χ. αυτοί που υπό τις ευλογίες των Γερμανών και των Βρετανών, και με δικαιολογία τον κομμουνιστικό κίνδυνο, δημιούργησαν τα Τάγματα Ασφαλείας που τα εξόπλισαν με γερμανικά όπλα και τα εξαπέλυσαν εναντίον των αγωνιστών της Αντίστασης, των κομμουνιστών, των αριστερών κλπ.

 

Τσολιάδες ταγματασφαλίτες κρεμούν Έλληνες πατριώτες.

 Όλοι αυτοί αποτελέσανε την αιχμή του δόρατος στον Εμφύλιο που είχαν σχεδιάσει οι Βρετανοί και οι Γερμανοί, και στη συνέχεια τη μαγιά του μεταπολεμικού κράτους, και, αυτοί και οι απόγονοί τους κυβερνήσανε και κάποιοι κυβερνάνε ακόμα.

Από τον Απρίλιο του 1941 που μπήκαν οι Γερμανοί στη χώρα μας, μέχρι τον Οκτώβρη του 1944 που αποχώρησαν, προκάλεσαν ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους που υπολογίζονται μεταξύ 700.000 έως 800.000, ενώ από 20.000 έως 35.000 υπολογίζονται οι θάνατοι στις πολεμικές επιχειρήσεις.  Για να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό και να μην σηκώνει κεφάλι, παίρνανε κατά εκατοντάδες αριστερούς συνήθως και κομμουνιστές κρατούμενους από τις φυλακές και τους εκτελούσαν ομαδικά για αντίποινα, όπως τους 200 κομμουνιστές που πήραν από το στρατόπεδο στο Χαϊδάρι και τους εκτελέσανε την Πρωτομαγιά του 1944 στον τόπο εκτελέσεων της Καισαριανής, τους 212 που πήραν  από τις φυλακές της Τρίπολης και τους εκτελέσανε κατά ομάδες στην Παλιόχουνη της Μεγαλόπολης στις 24 Φλεβάρη του 1944, και τόσους άλλους. Θύματα των Γερμανών υπήρξαν και οι Εβραίοι της χώρας μας που εξοντώθηκαν σε ποσοστό  87% αφού τους λήστεψαν πρώτα. Κατά την υποχώρησή τους ιδιαίτερα, όταν νικήθηκαν από τους Συμμάχους και εγκατέλειπαν τη χώρα μας κατέστρεφαν κάθε έργο υποδομής, συγκοινωνίες, γέφυρες, σιδηροδρόμους, λιμάνια κλπ. Ανατινάξανε τον Ισθμό της Κορίνθου βυθίζοντας μέσα και τις 2 γέφυρες, την οδική και τη σιδηροδρομική όπως και εκατοντάδες χιλιάδες κυβικά μέτρα βράχων και 2 χιλ τόνους χάλυβα. Πηγές μιλάνε για 160 βαγόνια και 6 ατμομηχανές. Μια από αυτές τις ατμομηχανές έσερνε μερικά βαγόνια στα οποία είχαν στριμώξει 300 περίπου Ιταλούς που τους ρίξανε μέσα έτσι, για να στοιχειώσει ο Ισθμός, ενώ υπάρχουν πηγές που αναφέρουν ότι τα θύματα, Ιταλοί και Έλληνες που γκρεμίσανε μέσα στον Ισθμό οι Γερμανοί ξεπερνούν τα 1500.

Θυμάμαι ότι ο καθαρισμός και η αποκατάσταση του Ισθμού μετά την απελευθέρωση κράτησε πολλά χρόνια, και απαίτησε τεράστια κονδύλια.

                 Θεωρητικά, ως υπεύθυνοι και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων οι Γερμανοί, που προκάλεσαν 66 εκατομμύρια θύματα στον Πρώτο, και 60 έως 85 εκατομμύρια στον Δεύτερο, θα έπρεπε να έχουν υποχρεωθεί να καλλιεργούν μόνο λαχανικά μέχρι σήμερα, και να μην τους επιτρέπεται να φτιάχνουν ούτε σφεντόνες στη χώρα τους.

 

Οι Γερμανοί ανατινάζουν τον Ισθμό της Κορίνθου.

Δυστυχώς, ενώ μετά τη λήξη του πολέμου θα έπρεπε να γίνει αποναζιστικοποίηση, να διωχθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες ναζί εγκληματίες για τα φρικτά εγκλήματα και τις καταστροφές που είχαν προκαλέσει στην ανθρωπότητα, και να υποχρεωθεί η Γερμανία να καταβάλει πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις στις χώρες που είχε επιτεθεί απρόκλητα, διαπιστώνοντας οι ΗΠΑ τη Σοβιετική επιρροή να εξαπλώνεται ταχύτατα στην Ευρώπη, και φοβούμενες την επικράτησή της, αποφάσισαν να επενδύσουν στον αντικομουνισμό και να δράσουν άμεσα μοιράζοντας εκατομμύρια δολάρια με το Σχέδιο Μάρσαλ (Δόγμα Τρούμαν 1947) στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες θέτοντάς τες υπό τον έλεγχό τους και αναθέτοντάς τους αντικομουνιστικά καθήκοντα. 

Ο ρόλος του αντικομουνιστή χωροφύλακα της Ευρώπης ήρθε κουτί στη Δυτική Γερμανία, που μόνο κατά τα δυο πρώτα χρόνια 1948/49 πήρε 510 εκατομμύρια δολάρια με το Σχέδιο Μάρσαλ. Από τότε, τα περί αποναζιστικοποίησης, τα περί απόδοσης δικαιοσύνης και αποζημιώσεων στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μείνανε στα χαρτιά. Με στελέχη των ναζί στελεχώθηκαν οι υπηρεσίες του μεταπολεμικού κράτους της δυτικής κυρίως Γερμανίας, δικαιοσύνη, παιδεία, μυστικές υπηρεσίες, διπλωματικό σώμα, ένοπλες δυνάμεις κλπ, και δυο τουλάχιστον αξιωματούχοι της Βέρμαχτ διορίστηκαν Γραμματείς του ΝΑΤΟ.

            Βέβαια, τα εκατομμύρια του Σχεδίου Μάρσαλ Μάρσαλ δεν αρκούσαν για την οικονομική ανάκαμψη της Γερμανίας. Ούτε ακόμα η λεία της από τη λεηλασία του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου των ευρωπαϊκών χωρών, των Μουσείων, των αρχαιολογικών χώρων, των έργων τέχνης, των χρυσών κοσμημάτων και άλλων αντικειμένων μεγάλης αξίας που αγόραζαν με το κατοχικό τους νόμισμα και τα έστελναν στη Γερμανία. Ούτε οι ανυπολόγιστοι τόνοι χρυσού που οι Γερμανοί εγκληματίες είχαν συγκεντρώσει από τα χρυσά δόντια, τις βέρες και χρυσά κοσμήματα των εκατομμυρίων θυμάτων τους που έκαψαν στα κρεματόρια. Είχαν ανάγκη από περισσότερη βοήθεια. Και φρόντισαν οι Αμερικάνοι γι αυτό. Επειδή θεωρούσαν ότι η Ευρώπη είχε ανάγκη από μια πολύ ισχυρή Δυτική Γερμανία που θα αποτελέσει το ανάχωμα, το προπύργιο του αντικομουνισμού. Κάλεσαν λοιπόν  μια σύσκεψη στο Λονδίνο το 1953  με κύριο αντικείμενο τη μείωση του γερμανικού χρέους, κι εκεί με προτροπή τους, 22 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, παραιτήθηκαν από ένα μεγάλο μέρος των αξιώσεών τους από τη Γερμανία.

 

 Αουσβιτς Εδώ αποτεφρώσανε οι Γερμανοί πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους

Με την ανοχή των Αμερικανών επίσης, οι Γερμανοί πέτυχαν συμφωνία που τους έδινε το δικαίωμα να αναβάλλουν το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων και λοιπών χρεών, μέχρι να ενωθούν η Ανατολική με τη Δυτική Γερμανία. Έτσι σταμάτησε κάθε συζήτηση για την αποπληρωμή των χρεών της Γερμανίας. 

           Αμέσως σχεδόν μετά το 1955 που η Δυτική Γερμανία απέκτησε την πλήρη κυριαρχία της και αναδείχτηκε σε πρώτη βιομηχανική χώρα της Ευρώπης, οι επαφές μεταξύ  Ελλήνων και Γερμανών διπλωματών και επισήμων  δεν γίνονταν για την αποπληρωμή των χρεών της Γερμανίας προς την Ελλάδα που την είχαν ρημάξει οι εγκληματικές ορδές της, αλλά για να παρακαλέσουν οι Έλληνες γονυπετείς να εγκρίνει η οικονομικά ανθούσα πλέον Γερμανία κάποιο δάνειο για να μπορέσει να ορθοποδήσει η ρημαγμένη χώρα. Ή για να πετύχουν μια καλή συμφωνία για εισαγωγή βιομηχανικών προϊόντων της Γερμανίας, για να δεχτεί (η Γερμανία) πεινασμένους Έλληνες εργάτες στα σκλαβοπάζαρά της, να επιτύχουν (εκείνη την εποχή) τη συναίνεσή της για να γίνει δεκτή η Ελλάδα  στο ΝΑΤΟ,  κ.λ.π. Και φυσικά, για να καταδεχθεί η Γερμανία σε συναινετική στάση απέναντι στην σύμμαχο πλέον Ελλάδα, με τις ανοιχτές ακόμα πληγές και τα αποκαΐδια που της είχε προκαλέσει στον πόλεμο, έπρεπε να σταματήσει οποιαδήποτε ποινική δίωξη, και απαίτηση κατά των «φερομένων» ως εγκληματιών πολέμου Γερμανών πολιτών, και να συμφωνήσει η Ελλάδα ότι δεν έχει καμιά οικονομική απαίτηση για πολεμικές επανορθώσεις και τα σχετικά.

Η δίωξη των Γερμανών εγκληματιών πολέμου σταμάτησε οριστικά στις 17 Οκτώβρη 1959, όταν ο «Εθνάρχης» Κ. Καραμανλής έφερε νομοσχέδιο στη Βουλή διατυπωμένο όπως ακριβώς απαιτούσαν οι Γερμανοί, που πρόβλεπε ότι: «Αναστέλλεται αυτοδικαίως πάσα δίωξης Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και εκτέλεσις πάσης ποινής, ή το υπόλοιπον ταύτης». Από εκείνη την ημέρα, οι Έλληνες έπρεπε να ξεχάσουν την ιστορία τους, να ξεχάσουν τη ληστεία, την καταστροφή, τις εκατοντάδες χιλιάδες αναίτιους φόνους που είχαν διαπράξει οι Γερμανοί στην Ελλάδα, και όταν εκείνοι έρχονταν για τουρισμό στη χώρα, να τους υπηρετούν με σεβασμό και υποκλίσεις.

 

 Κ. Καραμανλής. Αμνήστευσε τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου.

Έτσι από εκείνα τα χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν  καταφέρει ώστε η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας να εξαρτάται από την καλή θέληση της Γερμανίας, φροντίζοντας πάντα η στάση τους να είναι από υποχωρητική μέχρι δουλοπρεπής απέναντι στις όποιες γερμανικές απαιτήσεις. 

           Η επανένωση Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας έγινε το 1990. Οι Γερμανοί όμως όχι μόνο δεν δέχονται κουβέντα για τα χρέη τους, αλλά αρνούνται ακόμα να υπογράψουν τη Συνθήκη Ειρήνης, ακριβώς για να μην υποχρεωθούν να συζητήσουν για τα χρέη τους. Ένα χρόνο αργότερα, ο τότε πρωθυπουργός Κων. Μητσοτάκης δηλώνει στη Βουλή ότι επειδή οι Γερμανοί αρνούνται να υπογράψουν τη Συνθήκη Ειρήνης (και άρα να αναγνωρίσουν τα χρέη τους) δεν χάλασε κι ο κόσμος. Στις όποιες δε κρούσεις γίνανε κατά καιρούς από την ελληνική πλευρά για την αποπληρωμή των χρεών τους, οι Γερμανοί προβάλλουν θρασύτατα διάφορες αστήρικτες δικαιολογίες. Ισχυρίζονται ότι και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου έχουν παραιτηθεί από οποιαδήποτε οικονομική απαίτηση. Χωρίς όμως ποτέ να παρουσιάσουν κάποιο σχετικό έγγραφο. Ένας άλλος απαξιωτικός ισχυρισμός τους είναι ότι έχουν δώσει πολλά για την  συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και σε διάφορους ευρωπαϊκούς οργανισμούς. Με αρκετή θρασύτητα λένε ότι τα περί χρεών και πολεμικών επανορθώσεων είναι περασμένα ξεχασμένα πλέον, ή ότι το θέμα έχει κλείσει οριστικά.  

       Ο τελευταίος που φαίνεται να λούστηκε τη θρασύτητα των Γερμανών από τον Χανς Ντιντριχ Γκένσερ και μάλιστα εν Αθήναις το 1991, ήταν ο Α. Σαμαράς υπουργός Εξωτερικών του Κων. Μητσοτάκη, που έβαλε προφορικά το θέμα των επανορθώσεων, και με έκπληξή του άκουσε τον Γερμανό ομόλογό του να τον «μαλώνει» με πολύ αυστηρό ύφος για το πως τολμά να βάζει τέτοιο θέμα μισό αιώνα μετά τη λήξη του πολέμου.

 

            Οι Γερμανοί κρεμάνε αμάχους στη Φλώρινα.

       Πολλοί υπολογίζουν το γερμανικό χρέος σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, και ότι, αν μας το εξοφλούσαν, θα αποπληρώναμε κατά 80% το δημόσιο χρέος μας. Έναντι αυτών οι Γερμανοί μας έχουν δώσει ψίχουλα, μηχανολογικό εξοπλισμό αξίας 25 εκατομμυρίων που αποδείχτηκε άχρηστος για τη χώρα και δεν άξιζε ούτε τα έξοδα μεταφοράς του, και επίσης 115 εκατομμύρια που αφορούσαν ατομικές αποζημιώσεις σε ειδικές κατηγορίες θυμάτων, Εβραίους κλπ.Τον Απρίλη του 2019 επί τέλους, έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το θέμα στη Βουλή, και όλα τα κόμματα εκτός του ΚΚΕ που δήλωσε «παρών», εξουσιοδότησαν την Κυβέρνηση να κινηθεί και να κάνει τη σχετική διακοίνωση  στη Γερμανία. Το ψήφισμα με την απαίτηση της Βουλής των Ελλήνων για τακτοποίηση των πολεμικών επανορθώσεων και εξόφληση του Κατοχικού Δανείου επιδόθηκε, και ύστερα από μερικούς μήνες επί κυβερνήσεως Κυριάκου Μητσοτάκη οι Γερμανοί θρασύτατα και εν ψυχρώ απάντησαν ότι το θέμα των αποζημιώσεων έχει κλείσει. Άντε να τα βάλουν οι υποτελείς με τους Ναζί, που χωρίς τανκς και κανόνια τώρα, έχουν γίνει τα αφεντικά της Ευρώπης, και οι μικρότερες χώρες υποτάσσονται στην Ηγεμονία τους. Έχουν επιτύχει τους στόχους που επεδίωκαν όταν ξεκινήσανε τον Β. Παγκόσμιο Πόλεμο με τον Χίτλερ. Κι επί πλέον, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία η Γερμανία ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εξοπλισμών 100 δις δολαρίων. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι δεν θα ξεκινήσει και τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο...

       Πάντα υποχωρητικοί και με σύμπλεγμα κατωτερότητας οι Έλληνες πολιτικοί απέναντι των Γερμανών, παραβλέπουν τις καταστροφές και τις δηώσεις, τη ληστεία του εθνικού και ιδιωτικού μας πλούτου, το Κατοχικό Δάνειο, τις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα που προξένησαν στη χώρα μας κατά τη διάρκεια του πολέμου. Παραβλέπουν ή ξεχνούν και έχουν περιθωριοποιήσει τις πολεμικές επανορθώσεις που μας οφείλουν, ενώ έχουν καταφέρει να υπάρχει απόλυτη εξάρτηση από τη Γερμανία, και της οικονομίας μας, και της ενεργειακής μας πολιτικής. Κοινό μυστικό είναι το ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό συνεχή δημοσιονομικό στραγγαλισμό, και δανειακή και  μνημονική ομηρία μέχρι το 2047. Από το 2019  που οι Γερμανοί πετάξανε στον κάλαθο των αχρήστων το ψήφισμα της Ελληνικής Βουλής για τις πολεμικές επανορθώσεις, οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη δεν ενδιαφέρθηκαν για την τύχη του. 

     Προσωπικά, είμαι βέβαιος ότι το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων και του Κατοχικού Δανείου ενταφιάστηκαν. Δεν θα βρεθεί ελληνική κυβέρνηση που να έχει το σθένος να τα απαιτήσει από τους Γερμανούς.

 

Πηγές: Googlάροντας  στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές πηγές που ασχολούνται με το θέμα.   Ένα πολύ καλό βιβλίο που ασχολείται με τις σχέσεις μας με τη Γερμανία είναι το: ΓΙΑΒΟΛ    ΑΙΜΑ, ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ εκδόσεις πεδιο του  ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ.

 

 

 

 

Τα ποτάμια μας

 

 Δεν μπορώ, κάθε φορά που ταξιδεύω από Αρκαδία προς Ηλεία και Αχαΐα, θα σταματήσω για προσκύνημα στα θεϊκά ποτάμια μας. Στον Αλφειό, το Λάδωνα τον Ερύμανθο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σταματήσω πάνω στα  γεφύρια τους. Λες κι έχουμε κανονίσει συνάντηση να πούμε τα δικά μας. Να τους εκφράσω την αγάπη και το θαυμασμό μου και να μου ανταποδώσουν χαρούμενα μηνύματα .

Λέω θεϊκά τα ποτάμια μας, γιατί από πολύ παλιά, από τους Μυθικούς χρόνους, οι Έλληνες τα θεωρούσαν θεούς ή παιδιά των θεών. Θεοί, θεές και όμορφες θεραπαινίδες τους κυνηγούσαν στα παρόχθια δάση τους ή λούζονταν στα δροσερά νερά τους, και είναι γεμάτα από θρύλους, ιστορία,  και θεϊκές ερωτικές ιστορίες.

Ξεκινώντας από εδώ, από την ορεινή Ηραία στη Γορτυνία  για Αχαΐα ή Ηλεία, και προτού βγούμε από την Αρκαδία, το πρώτο αντάμωμα, η πρώτη συνάντηση είναι με τον ποταμό Λάδωνα τον μεγαλύτερο παραπόταμο του Αλφειού, στη γέφυρα που ενώνει την κάτω Ηραία με την Εθνική οδό Τρίπολης – Λαγκαδίων – Αρχαίας Ολυμπίας, στη Γέφυρα Κοκλαμά όπως είναι γνωστή. Αρκαδικό κατ’ εξοχήν ποτάμι ο Λάδωνας που πηγάζει στα σύνορα Αχαΐας – Αρκαδίας στα νοτιοδυτικά του Χελμού, κοντά στα χωριά Λυκούρια και Παγκράτι, ύστερα από διαδρομή 70 περίπου χιλιομέτρων στην κεντρική Πελοπόννησο με ροή από το Μαίναλο και τα Αροάνια, χύνεται στον Αλφειό.Αν πιάσεις κουβέντα με τούτο το ποτάμι, θα έχει να σου πει πολλά για έρωτες θνητών και αθανάτων, για θεούς, θεές και όμορφες Νύμφες που κυνηγούσαν και λούζονταν στα νερά του. 

Λάδωνας     η γέφυρα στο Τουμπίτσι Γορτυνίας

 Θα σου μιλήσει για τον τραγοπόδαρο Πάνα, τον Θεό των Αρκάδων, προστάτη των γεωργών της Αρκαδίας, των κτηνοτρόφων, των ψαράδων και πολλών άλλων, που συνήθιζε να περιφέρεται στις κατάφυτες και σκιερές πλαγιές του παίζοντας τον περίφημο αυλό του – ιερό του Πάνα (Πανός) βρήκε ο Παυσανίας εδώ στην αρχαία Ηραία κατά τον 2^ο.  μ. χ. αιώνα. Θα σου μιλήσει πιθανόν και για την ωραία Νύμφη  Σύριγγα, που για να την γλιτώσει ο Λάδωνας από τον Πάνα που την αγαπούσε και δεν την άφηνε σε χλωρό κλαρί, την μεταμόρφωσε σε καλαμιά. Θα σου μιλήσει  για τον Άρη, τη θεά Δήμητρα, την Αφροδίτη, την Αρτέμιδα που κυνηγούσαν στα παρόχθια δάση του και κολυμπούσαν στα δροσερά νερά του.Θα σου μιλήσει πιθανόν για τα χρυσά Μήλα των Εσπερίδων στο δένδρο της ζωής που τα φύλαγε ως υπερμεγέθης δράκοντας κατά τη Μυθολογία μας πάντα, ή ως ένα τεράστιο φίδι.

Οι πηγές του Λάδωνα

.Θα σου διηγηθεί για τον ερωτευμένο Λεύκιππο το γιο του βασιλιά της Πίσσας Οινόμαου, που προκειμένου να καταφέρει να  πλησιάσει την αγαπημένη του -κόρη του Λάδωνα -ντύθηκε γυναίκα, και που όταν εκείνη και οι θεραπαινίδες της ανακάλυψαν την πλαστοπροσωπία του τον κατέσφαξαν με τα ξιφίδια τους. 

Κι ακόμα, θα σου μιλήσει για τον ερωτύλο θεό Απόλλωνα που κυνηγούσε κι εκείνος την ίδια κόρη, και για να την γλυτώσει, ο ( Θεός κι αυτός) Λάδωνας, της έδωσε τη μορφή του γνωστού φυτού της δόξας και της τιμής, της Δάφνης. Όμορφο φυτό που γίνεται δένδρο (οι παλαιότεροι στο χωριό μου τη λέγανε βάγια) αλλά με την πολύ πικρή γεύση, απόδιωχνε τον Απόλλωνα όταν την πλησίαζε, και γλίτωσε η κόρη, η Δάφνη όπως την ονομάσανε από τότε. Θα σου μιλήσει για τη Μονοβύζα, την Κυρά της Άκοβας, που κάπου 7 – 8 αιώνες πριν 

κι ενώ περνούσε το ποτάμι, «μουλάρωσε» ξαφνικά το άλογό της και σηκώθηκε στα πισινά του πόδια με αποτέλεσμα να βραχεί η μπέρτα της, και ήταν η αιτία να χτίσει η Κυρά - το λένε και το Γεφύρι της Τσυράς – το ομώνυμο Γεφύρι. Θα σου μιλήσει για το φράγμα του Λάδωνα, για το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που φωτίζει ένα μεγάλο τμήμα της περιοχής. Έχει να διηγηθεί για αγώνες γενιών και γενιών που ζήσανε από τα νερά του που πότιζαν τα χωράφια τους, για ιστορίες και κατορθώματα – σε εποχές που δεν υπήρχανε γεφύρια – κάποιων που κατάφεραν,  και για άλλους που δεν τα κατάφεραν να περάσουν και παρασύρθηκαν από τα αφρισμένα νερά το
υ, θα θυμηθεί ότι στα χαμηλά, στα παραποτάμια χωριά της Γορτυνίας τον αποκαλούσαν και Ροφιά, θα σου μιλήσει αν θες για πολλά ακόμα που τελειωμό δεν έχουν.

Αφήνοντας το Λάδωνα να συνεχίσει το ταξίδι του και να ενωθεί με τον Αλφειό, λίγο χαμηλότερα, αμέσως μετά τη Γέφυρα μπαίνουμε στου Κοκλαμά και παίρνουμε την Εθνική Οδό Τρίπολη – Λαγκάδια -  Αρχαία Ολυπία – Πύργο. Δεν αργούμε να φθάσουμε στη Γέφυρα του Ερύμανθου, Γέφυρα της Ντοάνας όπως την λέγανε παλιά, τη Γέφυρα δηλαδή του ποταμού Ερύμανθου που αποτελεί εδώ το φυσικό σύνορο μεταξύ Αρκαδίας και Ηλείας.

Ερύμανθος

 Ο ποταμός Ερύμανθος είναι ο δυτικότερος ποταμός της Αρκαδίας με ροή 60 περίπου χιλιομέτρων και πηγάζει στη νοτιοανατολική πλευρά του όρους Ερύμανθος. Στο ξεκίνημά του από τα δυτικά και μέχρι τα Τριπόταμα Αχαΐας, το ποτάμι αποκαλείται Νουσαΐτικο, έχοντας πάρει το όνομα από το χωριό Αστράς Ηλείας, που παλιότερα ονομαζόταν Νούσα. Μέχρι τα Τριπόταμα όπου και συναντώνται τα σύνορα των νομών Ηλείας, Αρκαδίας και Αχαΐας, το ποτάμι κινείται μέσα στο    

νομό Αχαΐας, εκεί όμως  ενώνεται με τα νερά του Αροάνιου, το Λιβαρτζινό ποτάμι που κατεβαίνει από το Χελμό, και του Σειραίου, το Βερτσιώτικο ποτάμι που έρχεται  από το Αφροδίσιο όρος, και συνεχίζει τη διαδρομή του από βορρά προς νότο με νοτιοδυτική κατεύθυνση πάνω στα σύνορα Ηλείας – Αρκαδίας. Η διαδρομή του μέσα από ορεινούς όγκους της Πελοποννήσου όπως του ομώνυμου όρους Ερύμανθος, του Σκιαδοβουνίου, του Αφροδίσιου και της Φολόης με νοτιοδυτική κατεύθυνση, συνεχίζεται εκτός Αχαΐας αποτελώντας για λίγο το σύνορο ανάμεσα στους νομούς Ηλείας και Αρκαδίας. Ενώνεται με τον Αλφειό, στα σύνορα της Αρκαδίας λίγο πιο κάτω από την Ηραία.

 Ερύνμανθος, η Γέφυρα της Ντοάνας.

 Σύμφωνα με μια εκδοχή της ελληνικής Μυθολογίας, ο Ερύμανθος ήταν γιος του Απόλλωνα. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι ήταν γιος του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα.

Ποτάμιος θεός κι αυτός, έχει πολλά να μας πει για θεούς και θεές όπως ο Παν, η Δήμητρα, η Άρτεμις και άλλοι που κυνηγούσαν αγριογούρουνα και ελάφια ψηλότερα στο βουνό, ή λούζονταν στα δροσερά νερά του. Για το ότι τον «πέτρωσε» η θεά Αρτεμις επειδή την είδε να γυμνή να παίρνει το μπάνιο της στα δροσερά νερά του και ετοιμαζόταν να ενωθεί με τον Άδωνι.

Μπορεί να μας μιλήσει για τους γνωστούς αστερισμούς την Μεγάλη και τη Μικρή Άρκτο. Την Καλλιστώ δηλαδή και τον γιο της τον Αρκά(δα), που σύμφωνα με τη Μυθολογία μας πάντα, ο Αρκάς είδε τη μητέρα του στο δάσος με τη μορφή αρκούδας αλλά με διαύγεια στα μυαλά της, και αποφάσισε να την σκοτώσει. Ο Δίας όμως για να αποφύγει τη μητροκτονία μεταμόρφωσε τον Αρκά σε αρκουδάκι, που πλέον αναγνώρισε τη μάνα του. Φοβούμενος όμως την οργή της Ήρας μεταμόρφωσε μάνα και γιο σε αστερισμούς, και από τότε έχουμε τη Μεγάλη Άρκτο (Καλλιστώ) και τη Μικρή Άρκτο (Αρκάς).

Ο Ερύμανθος έχει να πει πολλά για το όμορφο φυσικό του περιβάλλον, για την πλούσια βλάστηση που οργιάζει στις όχθες του, τα δασιά του τα πλατάνια, τις ιτιές, τις πικροδάφνες και τις κουμαριές, τις λυγαριές και άλλα. Για την ορνιθοπανίδα, του από μικροπούλια μέχρι αρπακτικά που κατεβαίνουν από τα βουνά, για την πλούσια ιχθυοπανίδα του.

Έχει να πει για τον κόσμο που κινούταν και περιδιάβαινε στις παραποτάμιες περιοχές  του ανά τους αιώνες, για τα περίτεχνα πέτρινα γεφύρια που ενώνανε τις όχθες του. Για τα χάνια  που εξυπηρετούσαν τους ταξιδιώτες για φαγητό και ύπνο, για τους νερόμυλους που αλέθανε τα γεννήματα και εξασφαλίζανε το ψωμί του κοσμάκη.

Έχει να πει για τον Ηρακλή και τον Ερυμάνθιο Κάπρο, για τόσα και τόσα άλλα.

 

   Η Γέφυρα του Αλφειού στην Καρύταινα.

 Τον Αλφειό τον συναντάμε όταν από την ορεινή Ηραία ταξιδεύουμε προς Ανδρίτσαινα, Κρέστενα κλπ, με νότια, νοτιοδυτική κατεύθυνση.

Είναι το μεγαλύτερο ποτάμι της Πελοποννήσου με μήκος διαδρομής 116 χιλιόμετρα. Πηγάζει στο Ασεατικό Πεδίο κοντά στο Λεοντάριο της Μεγαλόπολης στους πρόποδες του Ταΰγετου και εκβάλλει  στο Ιόνιο πέλαγος κοντά στο Κατάκολο Ηλείας, ενώ κατά τη διαδρομή του που για ένα μεγάλο διάστημα αποτελεί το φυσικό όριο μεταξύ Αρκαδίας και Ηλείας. Δέχεται τα νερά παραπόταμων και ποταμών όπως ο Ελισσώνας, ο Λούσιος, ο Λάδωνας ο Ερύμανθος και ο  Κλαδέος.

Ερωτικός θεός και όχι μόνο ο Αλφειός, κατ’ εξοχήν Αρκαδικό ποτάμι, στην Αρκαδία λατρευόταν περισσότερο και από τον Δία. Απόγονος  του Ήλιου και της Ρόδου  κατά τον Πλούταρχο , ενώ κατά τον Ησίοδο ήταν γιος του Ωκεανού και της Τηθύος.

Για πολλά μπορεί να μας μιλήσει το ποτάμι, όπως για το ότι στην παρόχθια πόλη Αλίφειρα γεννήθηκε η Αθηνά η θεά της σοφίας και της στρατηγικής του πολέμου (που βγήκε ενήλικη και οπλισμένη από το κεφάλι του Δία), ίσως και για την άλλη εκδοχή ότι στις όχθες του γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος από τη Σεμελη και τον Δία., και για το άλλο που λέγεται, ότι στις όχθες του οδήγησε ο Ερμής τα βόδια που έκλεψε από τον Απόλλωνα, και αφού τα έσφαξε τα έψησε και τα μοίρασε σε δώδεκα κομμάτια. Μπορεί να μας μιλήσει και για τον ημίθεο Ηρακλή που εξέτρεψε τα νερά του -  και του Πηνειού μαζί για μία ημέρα -  και καθάρισε το στάβλο του ανεπρόκοπου Αυγεία από την κοπριά των 3.000 βοδιών ξεβρωμίζοντας τον τόπο.

. Θα σας μιλήσει ασφαλώς για τον 19άχρονο βασιλιά της Μακεδονίας τον Φίλιππο τον Ε’ που το 219 π.χ. αφού βοήθησε τους Αχαιούς που τους καταλήστευαν οι Αιτωλοί, ήρθε κα στρατοπέδευσε στην παραποτάμια Ηραία . Προτού αποχωρήσει ο νεαρός βασιλιάς από την περιοχή, πούλησε τα λάφυρα πολέμου στην αγορά της Ηραίας που ανθούσε ακόμα, και επισκεύασε τη Γέφυρα του Αλφειού που ένωνε – και ενώνει – την Αρκαδία με την Ηλεία ανάμεσα στο σημερινό οικισμό Αναζήρι Αρκαδίας  και Σέκουλα Ηλείας. 

Η παλιά Γέφυρα στην Καρύταινα.

Θα μιλήσει ίσως για τον άτυχο έρωτά του με την Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού, τη βασίλισσα των βουνών και των δασών, που δεν τον ήθελε και αναγκάστηκε να το χωνέψει και να  δεχτεί την απόρριψη. Δεν ήταν όμως το ίδιο με την Αρέθουσα, Νύμφη και ακόλουθο της Αρτέμιδας που την συνάντησε  μέσα  στα αρκαδικά δάση καθώς κυνηγούσε (κυνηγός κι εκείνη) και την ηράσθη σφόδρα. Της έπεσε από κοντά της όμορφης Νύμφης αλλά εκείνη δεν ενέδιδε και όπου φύγει φύγει .

Η Αρέθουσα πέρασε το Ιόνιο και κάπου εκεί στην Ορτυγία στις Συρακούσες, με τη βοήθεια της θεάς Αρτέμιδας για να γλιτώσει από τον ερωτύλο θεό  μεταμορφώθηκε σε πηγή. Και ο Αλφειός όμως μεταμορφώθηκε σε ποτάμι, και από τότε όπως λέει η μυθολογία μόλις χύνεται στο Ιόνιο γίνεται υποθαλάσσιο ρεύμα και τρέχει  προς τη Σικελία για να ενωθεί με τα νερά της  αγαπημένης του Αρέθουσας.

Θα μας μιλήσει για τις παραποτάμιες περιοχές και την πλούσια και όμορφη κοιλάδα του με τις φυσικές ομορφιές και τα ειδυλλιακά τοπία στα οποία  κατά το πέρασμα των αιώνων γεννήθηκαν και ζήσανε εκατομμύρια άνθρωποι, ανθίσανε και ακμάσανε πολιτισμοί και πόλεις κράτη, όπως το κράτος των Ηραιατών και άλλα, μέχρι που φθάσαμε στο σήμερα, στην εποχή της εγκατάλειψης και ερήμωσης της υπαίθρου

Άφησα τελευταίο το Λούσιο, το δικό μας, το γορτυνιακό ποτάμι, που ξεκινάει από την Αγία Παρασκευή Λαγκαδίων Αρκαδίας όπου αναβλύζουν οι πρώτες πηγές του, και μετά από ροή 27 περίπου χιλιομέτρων σε ένα μοναδικού φυσικού κάλους τοπίο ανάμεσα στα αρκαδικά βουνά που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως το Άγιον Όρος της Πελοποννήσου, φορτωμένο με ιστορικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά μνημεία που προστατεύονται από το Υπουργείο Πολιτισμού, ενώνεται με τον Αλφειό βορειοδυτικά της Καρύταινας.

 

 Λούσιος

Μυθικό ποτάμι και ο Λούσιος και πιθανόν το πρώτο που θα πει είναι η σχέση του με τον Δία. Όπως είναι γνωστό και κατά την ελληνική Μυθολογία, επειδή ο Κρόνος είχε την κακή συνήθεια να τρώει τα παιδιά του, όταν γεννήθηκε ο Δίας τον έκρυβαν στην Αρκαδία. Ακριβώς εκεί στην Καρκαλού οι νύμφες Αγνώ Θεισόα και Νέδα, κάτω από  τις σκιερές ιτιές και λυγαριές, τις λεύκες και τα δασιά πλατάνια που φύτρωναν στις όχθες του ποταμού, έλουζαν στα κρύα νερά του τον Δία όταν ήταν μωρό, και  φαίνεται ότι από εκεί πήρε ο Λούσιος το όνομά του.

Έχει να διηγηθεί για την Αρχαία Γόρτυνα που άκμασε κατά τον 4^ο π.χ. αιώνα, και ερείπια της υπάρχουν ακόμα στις όχθες του κοντά στον οικισμό Ατσίχολος,

για τον περιηγητή Παυσανία που πέρασε από τα νερά του, και στα «Αρκαδικά» του μας πληροφορεί ότι το ποτάμι μετά τη Γόρτυνα ονομαζόταν Γορτύνιος, και ότι «Γορτύνιος δε προήκει και ες πλέον ψυχρότητος, μάλιστα σε ώρα θέρους». Μας λέει δλδ ότι το ποτάμι είναι πιο παγωμένο κατά το καλοκαίρι.

Ασφαλώς και θα μιλήσει για τα ερείπια της αρχαίας Τεύθιδος πάνω στα οποία και σε υψόμετρο 950 μ. είναι χτισμένη η Δημητσάνα, για τα μοναστήρια και τα ασκηταριά που υπάρχουν στις όχθες του και η ίδρυσή τους χάνεται στα βάθη των αιώνων, για τη Μονή του Φιλοσόφου που ιδρύθηκε το 963, τη Μονή Προδρόμου και άλλα.

 

 Λούσιος, η Μονή Θιλοσόφου.

Έχει να διηγηθεί για τους αλευρόμυλους τις νεροτριβές και τα ταμπάκικα όπου μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα για τις δραστηριότητες  και παλιότερους τρόπους ζωής που εξελίσσονταν στο ποτάμι και γενικότερα στην περιοχή, για  τους μπαρουτόμυλους, που στη διάρκεια του ξεσηκωμού κατά των Τούρκων γράψανε τη δική τους ιστορία παρασκευάζοντας μπαρούτι για τις ανάγκες του Αγώνα. Για το ληνό των Κολοκοτρωναίων που βρίσκεται λίγο ανατολικότερα έξω από τη Μονή των Αιμυαλών και μαρτυρεί το χαμό ύστερα από προδοσία ενός καλόγερου της Μονής την 1η Φλεβάρη του 1806 μιας ομάδας κλεφτών υπό τον Γιάννη Κολοκοτρώνη τον επιλεγόμενο Ζορμπά, αδελφό του αρχηγού της επανάστασης στο Μωρηά. Θα μιλήσει ο Λούσιος για τα 15 γεφύρια που γεφυρώνουν τις όχθες του, για ανθρώπους που έχει πνίξει στα φουσκώματά του, για πολλά ακόμα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η υπόθεση Μέρτεν, η δωσίλογη Δεξιά, και η αμνήστευση των Γερμανών εγκληματιών πολέμου.

 

 

 

Οι Γερμανοί στην Ακρόπολη

  Οι παλαιότεροι θυμούνται ασφαλώς τον πολιτικό σεισμό που προκάλεσε στη χώρα μας κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’50 η υπόθεση Μαξ Μέρτεν, του Τάκου Μακρή και της Δοξούλας, και εξευτέλισε την τότε κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή.  Αν και λοχαγός 31 χρόνων το 1942 ο Μαξιμίλιαν Μέρτεν, ο και «χασάπης της Θεσσαλονίκης» επονομασθείς, ήταν ανώτατος Εισαγγελέας στη Γερμανία, υψηλόβαθμο στέλεχος των Ναζί, και σύμβουλος της (χιτλερικής) Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης. Ήταν ο άνθρωπος που εκτός από αναρίθμητα άλλα εγκλήματα  κατέστρεψε και εξαφάνισε την με 60.000 άτομα ακμάζουσα εβραϊκή Κοινότητα της Θεσσαλονίκης, στέλνοντας στα κρεματόρια του Άουσβιτς πάνω από 45.000 ψυχές, ενώ παράλληλα λεηλάτησε τις περιουσίες τους, που όπως υπολογίστηκε τότε ξεπερνούσαν σε αξία το τεράστιο ποσό των 125.000.000 χρυσών φράγκων.

Τον Μέρτεν είχαν συλλάβει το 1946 σαν εγκληματία πολέμου οι Αμερικανοί και  ειδοποίησαν τις ελληνικές αρχές να τους τον παραδώσουν για να τον δικάσουν για τα εγκλήματά του, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών όμως και άλλες αρμόδιες υπηρεσίες αδιαφόρησαν, με αποτέλεσμα ο ναζί αρχιεγκληματίας να παραμένει στα χαρτιά καταζητούμενος, αλλά κανείς να μην τον ψάχνει, και έτσι, να κάνει τη ζωή του άνετα στη Γερμανία και να ασχολείται και με τα κοινά. Στα επίμονα μάλιστα αιτήματα των Αμερικανών, ο τότε επικεφαλής της ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στο Βερολίνο, είχε απαντήσει ότι οι πληροφορίες από την Ελλάδα «τον έφεραν ως αμέμπτως συμπεριφερθέντα κατά την περίοδο της Κατοχής»!

Για τους νεότερους, αλλά και για να μην ξεχνάμε την ιστορία μας, να αναφέρω εδώ ότι από τον Απρίλιο του 1941 που μπήκαν οι Γερμανοί στη χώρα μας, μέχρι τον Οκτώβρη του 1944 που αποχώρησαν, την στραγγάλισαν οικονομικά και την καταληστέψανε, προκάλεσαν ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους που υπολογίζονται από 500.000 έως 770.000, ενώ από 20.000 έως 35.000 υπολογίζονται οι θάνατοι στις πολεμικές επιχειρήσεις. Ισοπεδώσανε και κάψανε ολόκληρα χωριά σκοτώνοντας τους κατοίκους τους, όπως η Κάνδανος, τα Καλάβρυτα, Δίστομο, και τόσα άλλα. Για να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό και να μην σηκώνει κεφάλι, παίρνανε κατά εκατοντάδες αριστερούς συνήθως και κομμουνιστές κρατούμενους από τις φυλακές και τους εκτελούσαν ομαδικά για αντίποινα, όπως τους 200 κομμουνιστές που πήραν από το στρατόπεδο στο Χαϊδάρι και τους εκτελέσανε την Πρωτομαγιά του 1944 στον τόπο εκτελέσεων της Καισαριανής, τους 212 έγκλειστους πατριώτες που πήραν  από τις φυλακές της Τρίπολης και τους εκτελέσανε κατά ομάδες στην Παλιόχουνη της Μαγαλόπολης στις 24 Φλεβάρη του 1944, και τόσους άλλους.

Η σφαγή αμάχων στο Κοντομαρί Χανίων.

Θύματα των Γερμανών υπήρξαν και οι Εβραίοι της χώρας μας που εξοντώθηκαν σε ποσοστό  87% αφού τους λήστεψαν πρώτα. Κατά την υποχώρησή τους ιδιαίτερα, όταν νικήθηκαν από τους Συμμάχους και εγκατέλειπαν τη χώρα μας κατέστρεφαν κάθε έργο υποδομής, συγκοινωνίες, γέφυρες, σιδηροδρόμους, λιμάνια, προκαλώντας τεράστιες ζημιές. Θυμάμαι ότι για να μπορέσει τότε η χώρα μας να αποκαταστήσει η διώρυγα της Κορίνθου που την είχαν ανατινάξει ρίχνοντας εκεί μέσα 60.000 μ3 μπάζα, χιλιάδες τόνους ατσάλι, ολόκληρους σιδηροδρομικούς συρμούς με 1500 κρατουμένους από τους οποίους οι 300 ήσαν Η Ιταλοί, χρειαστήκανε 5 χρόνια και τεράστιες δαπάνες.

Πολλοί υπολογίζουν το γερμανικό χρέος για τις πολεμικές επανορθώσεις αλλά και το Κατοχικό Δάνειο που με το πιστόλι στον κρόταφο μας πήραν οι Γερμανοί σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, και ότι, αν μας το εξοφλούσαν, θα αποπληρώναμε κατά 80% το δημόσιο χρέος μας. Έναντι αυτών οι Γερμανοί μας έχουν δώσει ψίχουλα σε μηχανολογικό εξοπλισμό αξίας 25 εκατομμυρίων που αποδείχτηκε άχρηστος για τη χώρα και δεν άξιζε ούτε τα έξοδα μεταφοράς του, και επίσης 115 εκατομμύρια που αφορούσαν ατομικές αποζημιώσεις σε ειδικές κατηγορίες θυμάτων, Εβραίους κλπ. Οι αποζημιώσεις ιδιαίτερα, με τις πλάτες των Αμερικανών αναβλήθηκαν για όταν γίνει η επανένωση των δύο Γερμανιών, της Δυτικής που την κατείχαν οι  Αμερικάνοι, και της Ανατολικής που την είχε υπό τον έλεγχό της η Σοβιετική Ρωσία.

Για τα εγκλήματα και τις καταστροφές που είχε προκαλέσει η Γερμανία, εξαναγκάστηκε από την Τελική Πράξη της Συνδιάσκεψης των Παρισίων (1946) στην καταβολή επανορθώσεων προς τους δυτικούς συμμάχους, ενώ παράλληλα έπρεπε να κάνει και αποναζιστικοποίηση.

Δυστυχώς, ενώ μετά τη λήξη του πολέμου θα έπρεπε να διωχτούν οι εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια ναζί εγκληματίες για τα φρικτά εγκλήματα και τις καταστροφές που είχαν προκαλέσει στην ανθρωπότητα, και να υποχρεωθεί η Γερμανία να καταβάλει πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις στις χώρες που είχε επιτεθεί απρόκλητα, διαπιστώνοντας οι ΗΠΑ τη Σοβιετική επιρροή να εξαπλώνεται ταχύτατα στην Ευρώπη και φοβούμενες την επικράτησή της, αποφάσισαν να επενδύσουν στον αντικομουνισμό και να δράσουν άμεσα μοιράζοντας εκατομμύρια δολάρια με το Σχέδιο Μάρσαλ (Δόγμα Τρούμαν 1947) στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες, θέτοντάς τες υπό τον έλεγχό τους και αναθέτοντάς τους αντικομουνιστικά καθήκοντα. Ο ρόλος του αντικομουνιστή χωροφύλακα της Ευρώπης ήρθε κουτί στη δυτική Γερμανία που έτριβε τα ματωμένα χέρια της από χαρά πλέον. Μόνο κατά τα δυο πρώτα χρόνια 1948/49 πήρε 510 εκατομμύρια δολάρια από το Σχέδιο Μάρσαλ, και από τότε, τα περί αποναζιστικοποίησης, τα περί απόδοσης δικαιοσύνης και αποζημιώσεων στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων,  μείνανε στα χαρτιά.

Ο Κόκκινος Στρατός Ανεβάζει τη σημαία του στο Ράϊχσταγ

Μπροστά στην ανάγκη να εξυπηρετηθεί ο Ψυχρός Πόλεμος που μόλις άρχιζε, και να καταπολεμηθεί ο κομμουνισμός με όλους και όλα τα μέσα, καιρός ήταν πλέον να αποκατασταθούν οι πρώην ναζί και να επικρατήσει ένα γενικό κλίμα αμνήστευσης, ακριβώς επειδή στον αγώνα κατά του κομουνισμού δεν περίσσευε κανένας.

Με την ανοχή των Αμερικανών, από στελέχη των ναζί εγκληματιών, της Βέρμαχτ και των SS  χτίστηκαν και λειτούργησαν οι υπηρεσίες του μεταπολεμικού κράτους της δυτικής κυρίως 

Γερμανίας, δικαιοσύνη, παιδεία, μυστικές υπηρεσίες, διπλωματικό σώμα, ένοπλες δυνάμεις κλπ. Ο κοινός κίνδυνος πλέον ήταν ο κομουνισμός, και ο ναζισμός έπρεπε να ξεχαστεί σαν μια κακή ανάμνηση, μια παρένθεση. Πρώτοι οι Αμερικάνοι έκαναν τις επιλογές τους ανάμεσα στους ναζί εγκληματίες και έπαιρναν εκείνα τα στελέχη που τα θεωρούσαν χρήσιμα για τις ανάγκες τους. Θυμάμαι, πιτσιρικάς τότε, την αλγεινή εντύπωση που είχε προκληθεί επειδή οι Αμερικανοί είχαν πάρει στη υπηρεσία τους τον γνωστό Φον Μπράουν, τον Γερμανό επιστήμονα και πατέρα των περίφημων Υ2, των πυραύλων  με τους οποίους οι Γερμανοί ισοπέδωναν το Λονδίνο. Αξιωματούχοι της Βέρμαχτ διορίζονταν και σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς, δυο μάλιστα διορίστηκαν  και Γραμματείς του ΝΑΤΟ

Σε τέτοιο κλίμα ασυδοσίας έμενε ελεύθερος και ο Μέρτεν που ζούσε κανονικά  στη Γερμανία, και το 1958 ήρθε στην Ελλάδα και παρουσιάστηκε άνετος σε δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισης για έναν ομοεθνή του εγκληματία πολέμου.Ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ανδρέας Τούσης επικεφαλής του Ελληνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου που τιμούσε το λειτούργημά του, άφησε τον Μέρτεν να τελειώσει την κατάθεσή του στο δικαστήριο, και πριν βγει από την αίθουσα  τον μάζεψαν οι χωροφύλακες και τον έκλεισαν στις φυλακές Αβέρωφ.

Ο Μέρτεν που δεν μπορούσε να ανεχθεί το ότι οι Έλληνες είχαν το θράσος να σηκώσουν κεφάλι απέναντι της κραταιάς Γερμανίας, και να απαιτούν την σύλληψη πολιτών της ως εγκληματιών πολέμου, άρχισε να βροντά το πόδι του και να απειλεί τους πάντες απαιτώντας να το αφήσουν ελεύθερο και να του ζητήσουν συγνώμη, ενώ ξεσηκώθηκαν και οι Γερμανοί και απειλούσαν θεούς και δαίμονες γιατί οι Έλληνες κρατούσαν αδίκως έναν αθώο ευυπόληπτο πολίτη της Γερμανίας και απαιτούσαν την απελευθέρωσή του. Πίεζαν παράλληλα τον Καραμανλή να σταματήσει η Ελλάδα εντελώς τις διώξεις των Γερμανών εγκληματιών, υποστηρίζοντας ότι το Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου που διεύθυνε ο αντιεισαγγελέας Τούσης το κινούσαν οι κομουνιστές.

 Οι προανακριτικές διαδικασίες που θεμελίωσαν ατράνταχτα  την ενοχή του Μέρτεν κράτησαν είκοσι ολόκληρους μήνες, και παρά τις πιέσεις που δεχόταν ο αντιεισαγγελέας Τούσης να κλείσει την υπόθεση - μέχρι και η Βασίλισσα Φρειδερίκη τον είχε καλέσει για να τον πιέσει, λέει η κόρη του -  εκείνος δεν υπέκυψε και  έφερε την υπόθεση στο δικαστήριο.

Ο Μέρτεν

. Για να κατευνάσει όμως τους Γερμανούς και τους ντόπιους υποστηρικτές τους η κυβέρνηση, είκοσι μέρες πριν αρχίσει η δίκη – 20 Ιανουαρίου 1959 - έφερε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο με το οποίο αμνήστευε τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου που διώκονταν ακόμα στην Ελλάδα. Με μια μικρή όμως λεπτομέρεια: εξαιρούσε όσους κρατούνταν στις ελληνικές φυλακές.Όπως ήταν φυσικό ξέσπασαν  άγριοι καβγάδες μέσα στη Βουλή, με τους βουλευτές της ΕΡΕ να υποστηρίζουν την κυβέρνηση, και τους της αντιπολίτευσης να την κατηγορούν ότι αθωώνει  τους Γερμανούς εγκληματίες που κατέστρεψαν τη χώρα.

Στη δίκη που ξεκίνησε στις 11 Φεβρουαρίου του 1959 στο Ειδικό Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου της Αθήνας, και διήρκεσε καμιά  δεκαριά ημέρες, ο Μέρτεν καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη χωρίς δικαίωμα έφεσης και δήμευση της περιουσίας του. Οι Γερμανοί που δεν περίμεναν αυτή την εξέλιξη εντείνανε τις απειλές και τους εκβιασμούς κατά της χώρας μας, διαμηνύοντας ότι  αν ήθελε να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις των δυο χωρών,  όχι μόνο έπρεπε να τελειώνει με το θέμα  Μέρτεν, αλλά και να βάλει οριστικό τέλος στη δίωξη των φερόμενων ως εγκληματιών πολέμου από την Ελλάδα . Μπροστά σε αυτές τις πιέσεις ο Καραμανλής υποσχέθηκε στους Γερμανούς ότι με πρώτη ευκαιρία, με λίγο ευνοϊκότερες συνθήκες θα άφηνε ελεύθερο τον Μέρτεν.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η ενδοτικότητα και δουλοπρεπής στάση τού Κ Καραμανλή τότε οφειλόταν στο ότι διαπραγματευόταν ένα δάνειο 200.000.000 μάρκων, το οποίο όμως το πήρε με καθαρά εμπορικούς όρους και με επιτόκιο 6% χωρίς να του χαριστεί κάτι.‘Για την ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν μόνο οι Γερμανοί που πίεζαν αφόρητα να σταματήσει η δίωξη των Γερμανών εγκληματιών πολέμου, ήταν και το ντόπιο μέτωπο, οι φίλοι και υποστηριχτές των Γερμανών εδώ στην Ελλάδα, που δεν ήσαν και λίγοι, παλιοί συνεργάτες τους, και κάποιοι μάλιστα μέσα στην ίδια την κυβέρνηση.

Από την άλλη μεριά ήταν το ισχυρό μέτωπο της αντιπολίτευσης, με την Αριστερά μάλιστα, την ΕΔΑ  αξιωματική αντιπολίτευση, που κατηγορούσαν την κυβέρνηση για ενδοτική και δουλοπρεπή στάση έναντι των Γερμανών εγκληματιών, όταν μάλιστα στις φυλακές κρατούνταν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, ανάμεσά τους και ο Πρώτος Αντιστασιακός της χώρας μας ο Μανώλης Γλέζος, ο μισητός εχθρός των Γερμανών που με τον Λάκη Σάντα είχαν κατεβάσει τη σημαία των Γερμανών από την Ακρόπολη

Μανώλης Γλέζος και Λάκης Σάντας

  Και, ήταν και το λαός που με το αλάθητο αισθητήριο του έλεγε πως από τον πόλεμο και ύστερα, τη χώρα την κυβερνούσε η δωσίλογη Δεξιά, οι κατοχικοί και οι νυν συνεργάτες των Γερμανών.Λίγους μήνες αργότερα όμως, στις 17 Οχτώβρη 1959, ο «Εθνάρχης» έφερε νομοσχέδιο στη Βουλή που πρόβλεπε ότι: «Αναστέλλεται αυτοδικαίως πάσαδίωξης Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και εκτέλεσις πάσης ποινής, ή το υπόλοιπον ταύτης». Φωτογραφικός δλδ νόμος και για την αποφυλάκιση του Μέρτεν.     Στη Βουλή ανάψανε τα αίματα και έγινε «το έλα να δεις», με την αντιπολίτευση να κατηγορεί την κυβέρνηση για εθνική μειοδοσία, και πολλά άλλα.Ο Μέρτεν αποφυλακίστηκε, συνελήφθη για τυπικούς λόγους στη Γερμανία, και σε λίγες μέρες ήταν ελεύθερος να συνεχίσει τη ζωή του σαν ευυπόληπτος πολίτης.

Έντεκα μήνες αργότερα, , ο Μαξ Μέρτεν αναστατώνει πάλι την Ελλάδα, όταν τον Σεπτέμβριο του 1960  η γερμανική εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» και το περιοδικό «Der Σpiegel» δημοσιεύουν αποσπάσματα από καταθέσεις του στις Γερμανικές αρχές, σύμφωνα με τις οποίες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός του των Εσωτερικών Τάκος Δημήτρης Μακρής,  η σύζυγός του Δοξούλα Λεοντίδου και ο υφυπουργός του της Εθνικής Άμυνας Γεώργιος Θεμελής, ήταν έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών κατοχής και λάμβαναν ποσοστά από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

 Όσο και να προσπάθησε η κυβέρνηση Καραμανλή  να επιβάλει σιωπητήριο σε ραδιόφωνο και εφημερίδες που οι περισσότερες ήσαν ελεγχόμενες, όσο και αν εξαπολύθηκε να μαζέψει τα τεύχη του Der Spiegel από τα περίπτερα προκαλώντας  θυμηδία, οι καταγγελίες του Μέρτεν δημιούργησαν τεράστιο σάλο και αναταραχή. Ακούστηκαν βαριές κουβέντες μέσα στη Βουλή περί εθνικών μειοδοτών και δωσίλογων, πέσανε και μπουνιές ανάμεσα σε βουλευτές της ΕΡΕ και της ΕΔΑ, και τότε ήταν αν θυμάμαι καλά, που με ένα ποτήρι του νερού άνοιξαν το κεφάλι του έγκριτου νομικού και κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου της ΕΔΑ Ηλία Ηλιού. Κι εδώ που τα λέμε, ο Ναζί αρχιεγκληματίας, ο πρώην Στρατιωτικός Διοικητής Θασσαλονίκης, δεν ξεσκέπαζε απλά τους παλιούς του κατοχικούς συνεργάτες και δωσίλογους, επιβεβαίωνε και σαν πιο αρμόδιος, αυτό που έβλεπε και  πίστευε ο ελληνικός λαός: Ότι τη χώρα την κυβερνούσε η δωσίλογη Δεξιά, οι κατοχικοί  και οι μεταπολεμικοί συνεργάτες των Γερμανών

Προσπάθειες αποκατάστασης του Ισθμού.

Η δημοσιογραφική έρευνα αποκάλυψε ότι ο Τάκος (Δημήτρης) Μακρής ως δικηγόρος είχε πολύ καλές σχέσεις με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ενώ η σύζυγός του η Δοξούλα Λεοντίδου ανύπαντρη ακόμα τότε, φερόμενη ως ανιψιά του πρωθυπουργού, ήταν γραμματέας του Μέρτεν στη Στρατιωτική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης (και ερωμένη του, υποστήριζαν πολλοί). Ο Υφυπουργός στρατιωτικών του Καραμανλή, ο Γεώργιος Θεμελής ήταν κατοχικός Νομάρχης Πέλλας. Για τον Κ. Καραμανλή, φυσικά και δεν βρέθηκαν στοιχεία, όσο για κάποια έγγραφα της CIA που αποχαρακτηρίστηκαν αργότερα και τον εμπλέκουν σε δοσοληψίες με τους Γερμανούς, θεωρήθηκαν «εξαιρετικά μειωμένης αξιοπιστίας».

Με τον νόμο της 17 Οκτωβρίου 1959 ο Καραμανλής έδωσε άφεση αμαρτιών στους ναζί εγκλήματίες, και κανείς τους δεν ενοχλήθηκε πλέον από τη χώρα μας.

Για τα εκατοντάδες χιλιάδες εγκλήματα και φόνους που είχαν διαπράξει στη χώρα μας, για τις τεράστιες καταστροφές που είχαν προκαλέσει, οι Έλληνες δεν έπρεπε να ξαναμιλήσουν, και όταν έρχονταν ως τουρίστες πλέον έπρεπε να τους σερβίρουν με σεβασμό και υποκλίσεις.

Κ Καραμανλής: Τα στοιχεία της CIA θεωρήθηκαν μειωμένης αξιοπιστίας

Για την επιμονή του να δικαστούν οι ναζί εγκληματίες για τα εγκλήματά τους στην Ελλάδα, ο αντιεισαγγελέας Ανδρέας Τούσης έμεινε στάσιμος  και ποτέ δεν προτάθηκε για εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Επί πλέον, ύστερα από μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος κατέστρεψε και το Αρχείο του τού Ελληνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου, και πολτοποίησε τις δικογραφίες, ως μη χρήσιμο και στερούμενο ιστορικού ενδιαφέροντος.

 

Πηγές υπάρχου δεκάδες στο διαδίκτυο, όπως η  wikipadia,   kathimerini, ethnos, sansimera κλπ. Όπως επίσης και πολλά βιβλία για τι θέμα. Σας συνιστώ το ΓΙΑΒΟΛ του Γιώργου Χαρβαλιά,