Το Φράγμα του Λάδωνα, οι πηγές, το Σπήλαιο των Λιμνών

 

 

 

 Με τη συντροφιά καλών φίλων είπαμε να κάνουμε μια μικρή ημερήσια εκδρομή μέχρι την Αχαΐα με κατεύθυνση κυρίως τις πηγές του Λάδωνα και το Σπήλαιο των Λιμνών. Ξεκινήσαμε από το χωριό μας το Ψάρι, περάσαμε το Παλούμπα το γνωστό καπετανοχώρι όπου σε δώδεκα Παλουμπαίους βρεθήκανε δεκατρείς καπεταναίοι όπως μαρτυράει η παράδοση, αφήσαμε πίσω μας το Σαρακίνι και τη Λυσσαρέα περάσαμε το φαράγγι της Γκούρας, ανεβήκαμε την Κοκινοράχη, περάσαμε την Αετορράχη (για τους μακρινούς φίλους: χωριά είναι και τα δύο) και κατεβήκαμε στον ποταμό Τουθόα στις βαθύσκιωτες Μαυράδες που οι μύλοι τους (αναφέρονταν και ως Μύλοι της Αλβάνιτσας) πολύ πριν από το 1900 και μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1970 αλέθανε μέρα νύχτα τα γεννήματα της περιοχής που τα κουβαλούσε ο κοσμάκης με άλογα και γαϊδουρομούλαρα στα χωριά τους, ενώ λειτουργούσαν και νεροτριβές. Είναι τόσο επιβλητικό το παρθένο τοπίο και τόσο μαγευτικό το φυσικό κάλλος σε τούτη τη διαδρομή, που όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του τον αιχμαλωτίζει.

 

Σταυροδρόμι, η παλιά Αλβάνιτσα.

 Ανεβήκαμε στο Σταυροδρόμι την παλιά Αλβάνιτσα, περάσαμε το Βυζίκι και τα Τρόπαια, και από το βουνό πάνω από τα Τρόπαια αντικρίσαμε τις βουνοκορφές του Ερύμανθου και του Χελμού. Κατεβαίνοντας τον όλο στροφές δρόμο φάνηκε σε λίγο την τεχνητή λίμνη του Λάδωνα από όπου πήρα και τις δυο φωτό που σας παραθέτω. Η κατασκευή του Φράγματος σε τούτη τη χαράδρα του Αφροδίσιου όρους ξεκίνησε το 1950, και το έργο μαζί με τη σήραγγα μήκους 8600 μ και διάμετρο 3.90 μ  που διοχετεύει το νερό στον Υδροηλεκτρικό Σταθμό κοντά στο χωριό Βούτση  τελείωσε και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1955, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της δαπάνης καλύφτηκε από τις ιταλικές πολεμικές επανορθώσεις. Η λίμνη βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μέτρων, έχει μήκος 15 χιλιόμετρα και καλύπτει επιφάνια 6000 στρεμμάτων. Ο αγωγός πτώσεως που βλέπετε στη φωτογραφία που παίρνει το νερό από τη σήραγγα έχει μήκος 412 μ και διάμετρο 3,25 μ.

Ο αγωγός πτώσεως.

Περάσαμε το Φράγμα χαμηλά από τη γέφυρα, και αφήνοντας αριστερά μας τη διασταύρωση που οδηγεί προς Βάχλια, Δήμητρα Κοντοβάζαινα, ανηφορίσαμε παράλληλα προς τη λίμνη. Μουριά, Πουρναριά, και μπήκαμε στην Αχαΐα. Κάναμε μια μικρή στάση στην καλαίσθητη πλατεία της Δάφνης, της παλιάς ιστορικής Στρέζοβας με τους τετρακόσιους περίπου κατοίκους σήμερα, και η ευγενεστάτη κυρία που μας σέρβιρε τον καφέ μας πληροφόρησε πως οι εφημερίδες δεν καταφέρνουν να φθάσουν ως εκεί. Μετά τη Δάφνη μπήκαμε στην 111, τραβήξαμε ανατολικά και προτού φθάσουμε στην Κλειτορία είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στις πηγές του Λάδωνα κοντά στα Λυκούρια που όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες αναβλύζουν τεράστιες ποσότητες νερού. 

 

Πηγές Λάδωνα

Μιάμιση το μεσημέρι πλέον αλλά θεωρήσαμε ότι προλαβαίνουμε να πεταχτούμε λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω για να επισκεφτούμε το Σπήλαιο Λιμνών. Κάπου γύρω στο 1965 ανακαλύφτηκε από δυο τσοπάνηδες, έχει 2 χιλιόμετρα μήκος (τα γράφω τηλεγραφικά λόγω χώρου) και είναι γεμάτο σταλακτίτες και σταλαγμίτες που δημιουργήθηκαν με το πέρασμα εκατομμυρίων ετών που κρέμονται από ύψος μέχρι και οχτώ μέτρων, ενώ σε πολλά σημεία στο δάπεδο σχηματίζονται εκατοντάδες λίμνες και λιμνούλες σε ορισμένες εποχές όταν παίρνουν νερό. Αξίζει να τα δει κανείς. Η Αρχαιολογία έχει κάνει θαυμάσια δουλειά αλλά μόνο τα πεντακόσια μέτρα από το μήκος του είναι επισκέψιμα, και όπως μας πληροφόρησαν δεν πρόκειται να προχωρήσουν στην αξιοποίηση του υπόλοιπου Σπηλαίου. 
Ώρα να πάμε στο εστιατόριο του πεστροφοτροφείου για φαγητό πάνω στα δροσερά νερά του Αροάνειου ποταμού (λίγο πιο πάνω αναβλύζουν οι πηγές του) στις υπώρειες του Χελμού, και μάλλον πληρώσαμε τη δροσιά και τη σκιά του περιβάλλοντος αφού το χύμα κρασί (per kilo όπως αναφέρει η επιχείρηση στον τιμοκατάλογο) χρεώνεται οχτώ ευρώ. 

Επιστροφή στην 111 και κατεύθυνση προς τα ανατολικά για να βγούμε στη διασταύρωση κοντά στη Βλαχέρνα και να πάρουμε το δρόμο που έρχεται από Τρίπολη για Βυτίνα _ Δημητσάνα. Μετά τη Βυτίνα ( που βρήκαμε και εφημερίδες) στην Καρκαλού που κατά τη μυθολογία μας οι Νύμφες λούζανε το Δία όταν ήταν μωρό, πήραμε το δρόμο για τον Αρτοζήνο (εδώ πάλι αυτό το βουνό έτρεφε το Δία κατά τη μυθολογία πάντα), κι αφού περάσαμε του Σέρβου επιστρέψαμε στο χωριό μας.