 |
| Το άγαλμα του Ζαχαριά στη Σπάρτη. |
Θρυλικός κλέφτης και πρωτοκαπετάνιος του Μοριά στην
εποχή του. «Μία εκ των επιφανεστέρων φυσιογνωμιών της Τουρκοκρατίας» κατά τον Τάκη Κανδηλώρο, «Αρχιστράτηγος της
Πελοποννήσου, όστις κατηφάνιζε και κατέσφαζεν ως πρόβατα τους Οθωμανούς, και
όσαι Οθωμανικαί στρατολογίαι εξήρχοντο κατ’ αυτού δεν απετέλουν τίποτε», κατά
τον Φραντζή.
“Νe geldi, ne gelecek”, έλεγαν οι Τούρκοι για τον
κλέφτη του Μοριά, Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει ότι
δεν υπήρχε ούτε θα υπάρξει άλλος τέτοιος άνδρας .
Γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1759 στη Βαρβίτσα
(Μπαρμπίτσα) Λακωνίας στις δυτικές υπώρειες του Πάρνωνα, ένα χωριό που κάποιοι
υποστηρίζουν ότι δημιουργήθηκε από Αρκάδες που κατήλθαν από το Αρκουδόρεμα,
Μεσσήνιους, και Λάκωνες, και έδρασε κυρίως στη Μάνη.Στον ΑΡΜΑΤΩΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ο Κανδηλώρος παρουσιάζει
μαρτυρία που υποστηρίζει ότι η Βαρβίτσα πήρε το όνομα από τη Βερβίτσα της Γορτυνίας,
το παλιό όνομα του χωριού Τρόπαια, ή την Μπαρπίτσα του Βαλτετσίου (Αρκαδίας).
Πολλές πηγές τον παρουσιάζουν ως άνδρα με ασύγκριτες
σωματικές δυνάμεις, μεσαίου αναστήματος, με καστανά σγουρά μαλλιά και σκούρα
μάτια, που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ανώτερη παρουσία από τη δική του, ενώ
προτιμούσε να πεθάνει από το να σκύψει το κεφάλι. Γύρω από το όνομα και τα
κατορθώματα του, δημιουργήθηκε θρύλος. Έλεγαν ότι με το σπαθί του έκοβε, με μια
μόνο κίνηση, κεφάλι ταύρου. Ότι με ένα σάλτο, περνούσε πάνω από 5 άλογα....Έχτισε δυο οχυρά στην Μπάρμπιτσα και εκεί μπορούσε
ακόμα και να αποφανθεί, ως ανώτατος δικαστής για υποθέσεις των χριστιανών,
παραγκωνίζοντας τον Τούρκο που έκανε αυτή τη δουλειά λίγο καιρό πριν.Στη σύντομη ζωή του 1759 – 1803 κατατρεχόταν αδιάκοπα για την ανεξέλεγκτη
αγριότητα, την εγκληματική του δράση, αλλά και το φιλήδονο του χαρακτήρα του.
Μισητός για την αγριότητα και τα πάθη του και
θαυμαστός για την τόλμη του. Μια ιδέα για την εγκληματική του συμπεριφορά μας
δίνει η Μανιάτικη παράδοση που
περιγράφει τα εγκλήματά του στην οικογένεια του παπά του χωριού Λογκανίκος της
Λακωνίας όπου βίασε τη νύφη και τις κόρες του - υπάρχουν και διαφορετικές εκδοχές – σκότωσε τον ένα του γιο και αιχμαλώτισε τον
δεύτερο για λύτρα:
Τι’ είν’ το κακό που γίνεται τούτο το καλοκαίρι;
Τρία χωριά μας κλαίγονται, τρία κεφαλοχώρια
