Ανδρίτσαινα.

Αρκαδική κωμόπολη στα σύνορα Αρκαδίας – Μεσσηνίας – Ηλείας, με τα αρχοντικά της, τα πλακόστρωτα σοκάκια της, με την Τρανή της Βρύση την αρχαιότερη στο Μωρηά που χτίστηκε το1724, την ιστορική βιβλιοθήκη της με τις σπάνιες εκδόσεις και τους 40 000 τόμους βιβλίων, που σήμερα διοικητικά ανήκει στον νομό Ηλείας.
Σύμφωνα με την παράδοση και όπως πληροφορούμαστε από την Βικιπαίδεια, ένας Κρητικός τσοπάνης ο Ανδρίτσος έχτισε κάποτε ένα χάνι – πανδοχείο σε μια πηγή κοντά σε έναν πλάτανο στα δυτικά του Λυκαίου όρους, που μετά τον θάνατό του το διατήρησε η χήρα του και έγινε γνωστό ως το χάνι της Ανδρίτσαινας. Με τον καιρό χτίστηκαν σπίτια εκεί γύρω και ο οικισμός ονομάστηκε Ανδρίτσαινα.
Αναπτύχθηκε κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας τον 12ο και 13ο αιώνα, και κατά την επανάσταση της Εθνεγερσίας ανέπτυξε σημαντική δράση με αποτέλεσμα το 1826 ο Μπραΐμης που είχε πάρει σβάρνα το Μωρηά και σκλάβωνε εδήωνε και έσφαζε, να την κάψει.
Για ολόκληρο σχεδόν τον περασμένο αιώνα αναδείχτηκε σε σημαντικό οικονομικό και εμπορικό κέντρο της περιοχής μέχρι που υπέκυψε στην κοινή μοίρα που θέλει την ύπαιθρο να ερημώνει.


Όμορφος τόπος – σε καμιά 15αριά χλμ πιο πάνω στην κορυφή του Λυκαίου βρίσκεται και ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα – μου αρέσει να την επισκέπτομαι με την κα Ελένη γιατί κατά την επιστροφή στα πάτρια εδάφη της Γορτυνίας και μέχρι να κατέβουμε στον Αλφειό απολαμβάνουμε θαυμάσια θέα από τη μισή σχεδόν Πελοπόννησο.