Ο Λάδωνας, η Δάφνη, ο Λεύκιππος και ο Απόλλωνας.

Αρκαδικό κατ' εξοχήν ποτάμι ο μυθικός Λάδωνας, πηγάζει λίγο έξω από τα σύνορα της Αρκαδίας στα Λυκούρια της Αχαΐας στο Χελμό, και ύστερα από διαδρομή εξήντα πέντε περίπου χιλιομέτρων χύνεται στον Αλφειό, χαμηλά στην Τριποταμιά. 

Τις πηγές του, την πηγή του καλύτερα από όπου αναβλύζουν τεράστιες ποσότητες νερού και είναι προσβάσιμη με αυτοκίνητο αξίζει τον κόπο να την επισκεφτεί κανείς αν τον φέρει ο δρόμος προς την Κλειτορία. 

 Αξιοθέατη επίσης είναι και η λίμνη του Λάδωνα χαμηλότερα πίσω από τα Τρόπαια μήκους δεκαπέντε χιλιομέτρων, όπως και ο υδροηλεκτρικός σταθμός κοντά στου Βούτση. 

Σύμφωνα με τη μυθολογία μας, ο θεός - ποταμός Λάδωνας είναι συνδεδεμένος πολύ με τον τραγοπόδαρο Πάνα τον θεό των Αρκάδων που περιφερόταν στην περιοχή (τραγοπόδαρος ο Παν και τραγόμορφος, αλλά με εκείνον τον αυλό του που έπαιζε κάτω από τα δένδρα μέσα στα σκιερά αρκαδικά δάση δεν άφηνε γκόμενα για γκόμενα, τέλος πάντων), αλλά και με άλλες θεότητες όπως η Άρτεμις, η Δήμητρα ο Άρης και η Αφροδίτη. Εδώ όμως θα αναφερθώ στη γνωστή ιστορία με τη μία από τις δυο κόρες του Λάδωνα τη Δάφνη (που στην αρχή ετούτης της ιστορίας δεν είχε αυτό το όνομα αλλά το χρησιμοποιώ για τη διευκόλυνση της διήγησης), και το Λεύκιππο, το γιο του βασιλιά της Πίσας Οινόμαου.

Ο Λεύκιππος λοιπόν το βασιλόπουλο - κάπου στην περιοχή του Λάλα πρέπει να βρισκόταν η Πίσα - ηράσθη σφόδρα κατά τη μυθολογία μας την πανέμορφη Δάφνη, φαίνεται όμως πως έπεσε στην περίπτωση, αφού εκείνη αποστρεφόταν το ανδρικό φύλο. Τι να κάνει, τι να κάνει το βασιλόπουλο που δεν είχε ιδέα για τις προτιμήσεις της ομορφονιάς και με τίποτα δεν μπορούσε να την πλησιάσει, και που όπως καταμαρτυρεί ο Παυσανίας στα Αρκαδικά του, είχε αφήσει μακριά μαλλιά για να τα αφιερώσει στον Αλφειό, τα έπλεξε κατά πως συνηθίζανε οι παρθένες και παρουσιάστηκε στην κοπελιά ως κόρη του βασιλιά της Πίσας Οινόμαου που ήθελε να συνδεθεί φιλικά μαζί της και να κυνηγάνε παρέα. Κάτι η ευγενική καταγωγή της βασιλοπούλας, κάτι οι ικανότητες που έδειχνε στο κυνήγι, αρχίσανε τα ματς μουτς οι δυο παρθένες και τις αγκαλιές, και όπως λέει ο Τάκης Κανδηλώρος στη 'Γορτυνία' του που την έγραψε το 1898, ποιος ξέρει τι τράβαγε ο δύστηνος Λεύκιππος δεχόμενος τις αγκαλιές και τα αδελφικώτατα φιλιά της Δάφνης! 

Τέλος πάντων, κάποια μέρα μετά από το κυνήγι η Δάφνη αποφάσισε να κάνουν ένα μπάνιο με τις θεραπαινίδες της στα 'δροσερά και διαυγή του Λάδωνος νερά', αλλά που να τολμήσει να γδυθεί ο ταλαίπωρος Λεύκιππος που παρίστανε την παρθένα! Τα κορίτσια όμως που δεν καταλαβαίνανε τους λόγους της άρνησης της φιλενάδας τους να γδυθεί, αστειευόμενα και γελώντας ξεκίνησαν να την γδύνουν με τη βία. Τη γδύσανε λοιπόν και έκπληκτα μπροστά στο θέαμα που αντίκρισαν πλακώσανε με τα ξιφίδια τους το ερωτευμένο βασιλόπουλο και που σε πονεί και που σε σφάζει, το κάνανε σουρωτήρι. Και τώρα, μη βάλει ο νους σας ότι ξέμπλεξε τόσο εύκολα η Δάφνη. Ήτανε και ο Απόλλωνας που την ήθελε και μόλις είδε ότι εξέλειπε ο αντεραστής του έγινε αφόρητα επίμονος. Η παρθένος όμως που όπως είπαμε ούτε να ακούει δεν ήθελε για άνδρες τον απέφευγε, αλλά έφθασε κάποια στιγμή να αισθάνεται την καυτή ανάσα του στο σβέρκο της, και απελπισμένη ότι μπορεί να γλιτώσει ζήτησε τη βοήθεια του πατέρα της. Κι ο Λάδωνας, θεός κι εκείνος, για να γλιτώσει την κόρη του από τον ερωτύλο θεό της έδωσε τη μορφή του γνωστού φυτού της δόξας και της τιμής, της Δάφνης. Όμορφο φυτό που γίνεται δένδρο (οι παλαιότεροι στο χωριό μου τη λέγανε βάγια) αλλά με πολύ πικρή γεύση.

Κι έτσι όμως ο Απόλλωνας αγκάλιαζε με πάθος την πανέμορφη Δάφνη αλλά η πικρή γεύση του φυτού τον απόδιωχνε, μέχρι που το πήρε απόφαση και έστρεψε αλλού τα αισθηματικά του ενδιαφέροντα. Έτσι, η κόρη του Λάδωνα έμεινε γνωστή με τούτο το όνομα: Δάφνη.

Στην πρώτη εικόνα βλέπετε το ποτάμι στην παλιά γέφυρα Τουμπίτσι, στην δεύτερη το Γεφύρι της Κυράς .