Αριστεροί στρατεύσιμοι Τάγματα Σκαπανέων.

Με το σημερινό μου σημείωμα θέλω να αναφερθώ στην αντίληψη που είχε το κράτος περί δημοκρατίας, ισονομίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ισοπολιτείας πριν μερικές δεκαετίες, και ειδικότερα τον τρόπο που αντιμετώπιζε τους αριστερούς στρατεύσιμους, παιδιά δλδ που καλούνταν να εκπληρώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις.
Αλλά για να μπείτε (οι νεώτεροι) στο πνεύμα και το πολιτικό κλίμα εκείνης της εποχής θα πρέπει να γνωρίζετε ότι για τρεις ολόκληρες δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο, τις δεκαετίες δλδ του ’50, του ’60 και του ’70 ο αριστερών φρονημάτων πολίτης στις σχέσεις του με το κράτος δεν είχε δικαιώματα και οι πόρτες του δημοσίου ήσαν κλειστές γι αυτόν με κλειδιά και δικλείδες ασφαλείας που είχαν σφυρηλατήσει και εφάρμοζαν το κράτος και το παρακράτος που (το παρακράτος) ζούσε και βασίλευε, και σκότωνε, όπως για παράδειγμα το βουλευτή της Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη το 1963 Γρηγόρη Λαμπράκη.

Ο αριστερός δεν είχε δικαίωμα και δεν μπορούσε να διοριστεί σε δημόσια Υπηρεσία – το Δημόσιο, τράπεζες, Υπηρεσίες κοινής ωφέλειας κλπ ήταν φέουδο των νικητών του Εμφυλίου και των παιδιών τους - και φυσικά δεν ήταν κατάλληλος για το Στρατό, το Ναυτικό ή την Αεροπορία, πολύ περισσότερο για την Αστυνομία και τη Χωροφυλακή. Δεν μπορούσε - για παράδειγμα.- να μπει στο Πανεπιστήμιο, ακόμα και να βγάλει άδεια οδήγησης αν δεν είχε το περίφημο Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων ( η κλειδαριά και η δικλείδα ασφαλείας) Και που αυτό το Πιστοποιητικό δεν ήταν τίποτα άλλο από μια απλή βεβαίωση από την αστυνομία ή τον τελευταίο χωροφύλακα ότι δεν είσαι αντικοινωνικό στοιχείο, επικίνδυνος για τη δημόσια Τάξη, μαχαιροβγάλτης κλπ. Και όμως, ο αριστερός πολίτης δεν είχε πρόσβαση σε αυτή τη Βεβαίωση – κλειδί!
Έτσι λοιπόν, με αυτό το πνεύμα από τη δεκαετία του ’50 το κράτος είχε δημιουργήσει δυο στρατόπεδα για την υποδοχή των προβεβλημένων αριστερών στρατεύσιμων που ήσαν συνήθως στελέχη της Αριστερής Νεολαίας και τα χαρακτήριζε «επικίνδυνα δια την Δημοσίαν Τάξιν και Ασφάλειαν».

 Δημιούργησε λοιπόν τα Τάγματα Σκαπανέων Εράτυρας Κοζάνης και Κολινδρού Πιερίας στα οποία έστελνε τους αριστερών φρονημάτων φαντάρους με την ειδικότητα του Τυφεκιοφόρου Σκαπανέως ή του Ημιονηγού! Χωρίς όπλα φυσικά, σε μια ιδιότυπη ομηρία με βασικά συστατικά τα καψώνια και τους ξυλοδαρμούς, τη χειρονακτική εργασία και οτιδήποτε άλλο θεωρούσαν ότι μπορεί να μειώσει την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους μέχρι να σπάσουν το ηθικό τους, να αποκηρύξουν τις ιδέες τους και να γίνουν όργανά τους.. Ειδικότερα το σπορ των ξυλοδαρμών – να σε χτυπάει ο άλλος κι εσύ να μην έχεις δικαίωμα ούτε τα ματόκλαδά σου να κινήσεις καθότι καραδοκούσε το στρατοδικείο – εξελίχθηκε σε τεχνικές ανωτέρου επιπέδου, και αντί να χτυπάν έναν έναν έπαιρναν οι Α Μ τους μισούς από τη Διμοιρία γύρω στα δέκα δεκαπέντε άτομα, τους μετέφεραν στα λουτρά του τάγματος που συνδέονταν με τα μαγειρεία, τους πλακώνανε με τα στειλιάρια και «που σε πονεί και που σε σφάζει»! Κι όταν τους πετάγανε έξω σέρνονταν για να φθάσουν στο θάλαμο.

Στο δικό μας στρατόπεδο στον Κολινδρό Πιερίας σκάβαμε άχρηστα ορύγματα στο βουνό, σπάζαμε βράχια ή κάναμε αποψίλωση με τα πτυοσκάπανα , αλλά και όταν χιόνιζε, για να μην καθόμαστε γκρεμίζαμε τους κορμούς των δένδρων που ήσαν χτισμένοι σαν είδος φράχτη σε μια περιοχή του στρατοπέδου για τις ανάγκες του σε ύψος δυο περίπου μέτρων και τους ξαναχτίζαμε. 

Τυφεκιοφόρος Σκαπανεύς η ειδικότητά μου άνευ όμως τυφεκίου, έπιανα με γυμνά χέρια από τη μια του άκρη τον χιονισμένο κορμό που αφού είχε βραχεί είχε πολλαπλασιαστεί το βάρος του, και από την άλλη ο ημιονηγός (μουλαράς) σύντροφος και φίλος τότε Γιώργος Κατηφόρης καθηγητής του Oxford University και αργότερα Ευρωβουλευτής και τον σηκώναμε να τον «χτίσουμε». Εννοείται ότι αυτά γίνονταν για να «σπάσουμε», να κάνουμε μια δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης τον ιδεών και του πιστεύω μας οπότε και το κράτος θα ήταν ικανοποιημένο αλλά και όποιος έσπαγε θα γλύτωνε από τα βάσανα. ¨Όχι μόνο κατά το διάστημα που ήμουν εκεί, αλλά ποτέ κανείς όσο λειτούργησε αυτό το στρατόπεδο δεν «έσπασε», και δυστυχώς μια ολόκληρη εποχή δεν περιγράφεται σε μια σελίδα,

Με την πρώτη φωτογραφία από το στρατόπεδο του Κολινδρού κάνω μια ακόμα προσπάθεια να φωτίσω καλύτερα το πολιτικό κλίμα της εποχής. Πλάι μου με το μπερέ είναι ο Στέφανος Βελδεμίρης από τη Θεσσαλονίκη στέλεχος της Νεολαίας της ΕΔΑ στην πολιτική του ζωή που τον αποκαλούσαμε «ο καλός στρατιώτης Σβέικ» λόγω της έμφυτης ευγένειας, της καλοσύνης και πολλών ακόμα προτερημάτων που τον χαρακτήριζαν
Απολύθηκε ο Στέφανος από τον Κολινδρό και όπως ήταν φυσικό εντάχθηκε αμέσως στην οργάνωση της περιοχής του. Στις 26/10/1961 εν όψει των εκλογών βίας και νοθείας της 29/ 10/61 ο Στέφανος με έναν ακόμα σύντροφό του από ένα ταξί έριχναν εκλογικό υλικό της ΕΔΑ. Αυτό όμως ένας χωροφύλακας το θεώρησε έγκλημα, και τραβώντας το υπηρεσιακό όπλο του έστειλε δυο σφαίρες στο κεφάλι του Στέφανού που έσβησε στο νοσοκομείο. Έτσι απλά, γιατί το κράτος έτσι εκπαίδευε τα όργανά του. Ακόμα, την Κυριακή των εκλογών στο εκλογικό κέντρο του χωριού Δεμίρη Αρκαδίας σκοτώνουν και το στρατιώτη Διονύσιο Κερπινιώτη

Αλλά και το παρακράτος μην νομίζετε ότι ολιγωρούσε. Τηλεγραφικά αναφέρω και την εν ψυχρώ δολοφονία του Μαραθωνοδρόμου βουλευτή της Αριστεράς γιατρού Γρηγόρη Λαμπράκη ύστερα από ενάμισι χρόνο στις 22/5/63 στη Θεσσαλονίκη, δημοσία, σε συγκέντρωση της Οργάνωσης Ειρήνης. Τηλεγραφικά επίσης αναφέρω ότι η απόφαση του δικαστηρίου για τη δολοφονία του Λαμπράκη στις 30/12/66 ήταν «ο θάνατός του ήταν εξ αμελείας» Και οι δυο φυσικοί δολοφόνοι του Κκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης αμνηστεύτηκαν από τη δικτατορία του 1967. Αυτό ήταν το πολιτικό κλίμα εκείνης της εποχής. Στη δεύτερη φωτογραφία ο πρώτος στο χορό είναι η ταπεινότητά μου, ακολουθεί ο Γιώργος Κατηφόρης, τρίτος είναι ο Μιχάλης Σίδος  και τέταρτος ο βιομήχανος επίπλων Δημήτρης Ραγιαδάκος. Στις άλλες δυο φωτογραφίες όλοι εμείς, τα καλά παιδιά του Κολυνδρού το 1960’.