Το γεφύρι της Σιδερίτησσας στη Ρόδο που φτιάξαμε το 1969

… σε μια άγρια ρεματιά 7 – 8 χιλιόμετρα μετά το κεφαλοχώρι Έμπωνα προς τα χωριά Σιάννα - Μονόλιθο μέσα στο δάσος σε υψόμετρο 800 περίπου μέτρων στις νοτιοδυτικές παρυφές του Ατάβυρου που η ψηλότερη κορυφή του φθάνει στα 1215 μέτρα, και τη θέση οι κάτοικοι των όμορων χωριών τη λένε: «της Σιδερίτισσας» ή «στης Σιδερίτισσας», γιατί ο θρύλος λέει πως σε τούτη τη ρεματιά, στα βράχια λίγο πιο πάνω από το σημείο που κατασκευάζαμε το έργο, πολύ παλιότερα επί τουρκοκρατίας, κάποιος Τούρκος κρατούσε φυλακισμένη(;όμηρο);) σε μια σπηλιά που βρίσκεται εκεί, μια Ελληνίδα που είχε απαγάγει από τον Άγιο Ισίδωρο ορεινό χωριό της Ρόδου λίγα χιλιόμετρα ανατολικά από τη θέση του έργου.

 Οι γνώσεις μου για τούτο το μύθο σταματούν εδώ γιατί δυστυχώς, ο αγώνας για τον επιούσιο εκείνα τα χρόνια δεν μας άφηνε και πολλά περιθώρια για ιστορικές και λαογραφικές ανησυχίες! 

Σε τούτο το τεχνικό που αποτελείται από το Γεφύρι ύψους δέκα περίπου μέτρων και εκτεταμένους τοίχους αντιστήριξη για να στηριχτεί και ο περιφερειακός δρόμος, στην πρώτη φωτογραφία φαίνεται η ταπεινότητά μου που εξετάζει τον ξυλότυπο της οροφής. Βλέπετε, εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε ακόμα σιδεροσκαλωσιές ( μάλλον εγώ έφερα πρώτος σιδεροσκαλωσιές στη Ρόδο λίγο αργότερα το 1973 όταν έφτιαχνα την επέκταση του ξενοδοχείου «Κοράλι») και το να στηρίξεις τους 80 περίπου τόνους της πλάκας του γεφυριού σε τέτοιο ύψος ήταν σοβαρό πρόβλημα.

 Η δεύτερη φωτογραφία δείχνει να πλησιάζουμε στο κυρίως έργο στην κοίτη της ρεματιάς, η Τρίτη δείχνει την πρόοδο των εργασιών και η τέταρτη που έχω πάρει από τον διαδικτυακό φίλο Ρουβήμ τα βράχια του φαραγγιού ανάντι.