Η Κλεφτοπούλα

 

  

Κόντρα στην παγκοσμιοποίηση και στις προσπάθειες που γίνονται από ορατά και αόρατα κέντρα για να χάσουμε την ταυτότητά μας σαν λαός, η ταπεινότητά μου επιμένει στην ιστορία και τις παραδόσεις μας.

Γνωστό είναι το δημοτικό τραγουδάκι που αναφέρεται στην κλεφτοπούλα την Αρκαδιανή.   

Που επί δώδεκα χρόνια στα κλέφτικα ντυμένη ζούσε και πολεμούσε με τους κλέφτες και κανείς δεν είχε υποψιαστεί ότι ήταν γυναίκα. Παρά μια ημέρα Κυριακή – όπως αφηγείται το τραγούδι – που καθώς ρίχνανε στο σημάδι  της κόπηκε ένα κουμπί «κι εφάνει, κάτι εφάνει». Στο ίδιο πνεύμα υπάρχει και ένα άλλο τραγουδάκι που διηγείται μια παράλληλη ιστοριούλα, και αν διαθέσετε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας να το δείτε, δεν θα απογοητευτείτε:

Ποιός είδε ψάρι ‘ς τό βουνό καί θάλασσα σπαρμένη,

Ποιός είδε κόρη λυγερή ΄ς τά κλέφτικα ντυμένη;

Τέσσαρους χρόνους περπατεί μ’ αρματωλούς καί κλέφταις,

Κανείς καί δέν τή γνώρισε νάπό τή συντροφιά της.

Καί μιάν αυγή καί μιά λαμπρή, μιά πίσημον ημέρα

Βγήκαν νά παίξουν τό σπαθί, νά ρήξουν τό λιθάρι.

Εκόπη τ’ασημόκουμπο κ’ εφάνη τό βυζί της.

Κανένας δέν τή λόγιασε από τά παλληκάρια,

μά να μικρό κλεφτόπουλο σκυφτό χαμογελά της.

«Τί έχεις βρέ βλάμη καί γελάς, τί έχεις καί χαμοβλέπεις;

-Είδα τόν ήλιο πόλαμψε κ’ έφεξε τό φεγγάρι,

είδα καί τό βυζάκι σου πού είν’ άσπρο σάν το χιόνι.

-Σώπα, μωρέ κλεφτόπουλο, μιλιά μή μολογήσεις,

καί νά σέ πάρω ψυχογιό, βαριά νά σέ πλουτίσω,

γιά νά βαστάς τό νταμασκί καί τό χρυσό τουφέκι.

-Εγώ δέ θέλω ψυχογιός, βαριά νά μέ πλουτίσης,

γιά νά βαστώ τό νταμασκί καί τό χρυσό τουφέκι,

μόν΄ θέλω σε γυναίκα μου καί νά μέ πάρης άντρα.

-Πού ειπή τό «θέλω», είς εμέ πρέπει καί νά ναι άξιος,

Νά ναι πρωτοπαλλήκαρο καί κλεφτοπολεμάρχος.

-Τό ζήτημά σου είναι βαρύ, μά ά θέλει ό θιός θά γίνη,

Ά θέλει ό θιός καί μ’ αγαπάς, ο πρώτος ούλων είμαι.

Δείξε μου πού ναι οί φωτιαίς, οί σπαθισμοί τά βόλια,

κ’ εγώ γιά τήν αγάπη σου θά πέσω πρώτος ΄ς ούλα».