Το αίμα των Κολοκοτρωναίων και η εμπάθεια του στρατηγού Μακρυγιάννη

Γνωστοί οι αγώνες και οι θυσίες των Κολοκοτρωναίων στην προσπάθεια να αποτινάξει ο ελληνισμός τον τουρκικό ζυγό, αλλά και οι διωγμοί και ο αφανισμός τους από τους Τούρκους και τα μεγάλα τζάκια του Μωρηά που καλοπερνάγανε με τους Τούρκους και βγάζανε φλύκταινες στο άκουσμα και μόνο κάποιας κουβέντας για απελευθέρωση των Ελλήνων. Και φθάσανε τα μεγάλα τζάκια και οι Προύχοντες του Μωρηά να ζητήσουν τη βοήθεια των Τούρκων και της Εκκλησίας για τον αφανισμό της κλεφτουριάς!

Οι γέροντες κι οι προεστοί, κι οι προύχοντες του τόπου

Πιάνουν και γράφουν μια γραφή στο Βασιλιά στην Πόλι:

«Άκουσε Αφέντη Βασιληά και πολυχρονεμένε:

Οι κλέφτες πούνε στον Μωρηά γινήκαν βασιλειάδες

Ο Θοδωράκης βασιληάς και ο Γιάννης είν Βεζύρης

… μαρτυρεί η δημοτική μας  παράδοση..

Μετά τον αφορισμό  από την Εκκλησία ο διωγμός της Κλεφτουριάς είναι πάνδημος, οι χριστιανοί το θεωρούν καθήκον να καταδίδουν τους κλέφτες στα τούρκικα αποσπάσματα.

Τούρρκοι, Ρωμαίοι, στ’ άρματα! Τους κλέφτες να σκοτώστε,

Τους κλέφτες τους αρματωλούς, τους Κολοκοτρωναίους!

Γνωστή και η προδοσία του καλόγερου στο ληνό του Μοναστηριού των Αιμυαλών ανάμεσα Δημητσάνα – Στεμνίτσα εδώ στη Γορτυνία που ενώ πρόσφερε φαγητό σε μια ομάδα Κολοκοτρωναίων υπό τον ατίθασο Γιάννη αδελφό του Θ. Κολοκοτρώνη, στη συνέχεια έστειλε έναν βοηθό του στη Στεμνίτσα να ειδοποιήσει το απόσπασμα και ο ίδιος έτρεξε να ειδοποιήσει  στη Δημητσάνα, με αποτέλεσμα τα τούρκικα αποσπάσματα να εγκλωβίσουν τους Κολοκοτρωναίους στο ληνό.

Τους κάλεσαν να πετάξουν τα’ άρματα και να παραδοθούν μα εκείνοι αρνήθηκαν. Έτσι, οι Τούρκοι:

Ρίξαν φωτιά μεσ’ το ληνό κουβάρια θειαφοκέρι,

Πιάσαν οι κληματόβεργες κι ο Γιάννης τραγουδάει:

Τώρα να ιδής Μπουλούμπαση, να ιδής πως προσκυνάνε

….

Και το τουφέκι του άδειασεν έκαμ’ ένα γιουρούσι.

Εφτά Κολοκοτρωναίους σκοτώσανε εκεί οι Τούρκοι που τους κόψανε τα κεφάκια και τα στείλανε στην Τρίπολι..

Κι όταν το Μάη του 1806 ο Θ. Κολοκοτρώνης κατόρθωσε να διαφύγει στη Ζάκυνθο που ήταν υπό αγγλική κατοχή, είχε κοντά του μόνο 7 από τους 36 συγγενείς που είχε στο σώμα του στην Αρκαδία.. Αργότερα, κατά τον δεύτερο μετά το 1821 εμφύλιο πόλεμο εκεί μεταξύ 1824 και 1825 τον αποκαλούμενο και «Πόλεμο των Προεστών», ο Κουντουριώτης και η παρέα του σκορπώντας αφειδώς τις αγγλικές λίρες των δανείων, για να υποτάξουν και να εξευτελίσουν τους Καπεταναίους κατέβασαν στίφη εξαθλιωμένων Ρουμελιωτών που με επικεφαλής τον Κωλέτη και τον Γκούρα  εξαπολύθηκαν και λεηλατούσαν, έκαιγαν και εδήωναν το Μωρηά, σπέρνοντας την καταστροφή το φόβο και τον τρόμο στους αντιπάλους τους, και σε μια σύγκρουση στην Αρκαδία με το σώμα του στρατηγού Μακρυγιάννη που υπηρετούσε πιστά τον Κουντουριώτη σκοτώθηκε και ο γιος του Κολολκοτρώνη Πάνος. Δείτε πως αναφέρεται στο τραγικό γεγονός στα απομνημονεύματά του ο στρατηγός Μακρυγιάννης:  «… πέσαμε εις τα Καλύβια της Τροπολιτζάς. Εκεί άφησα τους ανθρώπους μου, ήταν ο Βάσιος εκεί. Θέλησε να τους πολεμήσει ο Πάνος ο Κολοκοτρώνης και τον σκότωσαν. Αυτό είναι  το αίμα οπού χύθηκε Κολοκοτρωναίικον δια την λευτεριά της Ελλάδος».

Έτσι λοιπόν, το μόνο αίμα Κολοκοτρωναίικο που χύθηκε για την πατρίδα κατά τον στρατηγό, είναι αυτό  του Πάνου, και καλώς βέβαια έγινε αφού τον σκοτώσαν οι δικοί του!

 Τόση εμπάθεια και τέτοιου μεγέθους μικρότητα από έναν μεγάλο άνδρα!

Υ.Γ 1: Τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη τα πρωτοδιάβασα κάπου εκεί στα 1960 και μου είχε κάνει εντύπωση η εμπάθεια του στρατηγού για τους Κολοκοτρωναίους. Αλλά τότε, εντυπωσιασμένοι όλοι από τα απομνημονεύματα μιλούσαν για το μεγαλείο του αγωνιστή, τον άδολο πατριώτη, τον ανιδιοτελή, τον «ξένον προς πάσαν βλέψιν προσωπικών ωφελημάτων». κλπ.  Αργότερα τα ξαναδιάβασα και είχα την περιέργεια να διαβάσω  περισσότερα και για το στρατηγό, γι αυτό έστω και τώρα αφού μου δίνεται η ευκαιρία με το Fb βγάζω αυτό το «απωθημένο» από μέσα μου.

Υ.Γ 2: Βορειότερα, στην περιοχή των Καλαβρύτων – Αχαΐα, βγάλανε σε δημοπρασία τα βρακιά της Ζαΐμαινας για να εξευτελίσουν την οικογένεια. Λέει ο Μακρυγιάννης καρφώνοντας τον Καραϊσκάκη: «.. και πήγαν εις την Κερπινή εις το σπίτι του κυρίου Ζαΐμη, και ο Καραϊσκάκης το κυβέρνησε οπού δεν του αφήσαν οι άνθρωποί του ούτε στάχτη μέσα, και οι άλλοι πήγαν εις τ’ άλλα σπίτια και χωριά».