Οι μετοικήσεις των Αλβανών στον ελλαδικό χώρο από τους αρχαίους χρόνους.

 

 

Έλληνες Αρβανίτες.

     Πολλοί μελετητές ισχυρίζονται ότι ο εποικισμός ορισμένων περιοχών του ελλαδικού χώρου από τους Αρβανίτες ξεκίνησε τον 13ο αιώνα και συνδέθηκε με κοινωνικές και πολιτικοστρατιωτικές ανακατατάξεις και δρώμενα σε εκείνες τις περιοχές, ιδιαίτερα κατά την παρακμή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι ταραγμένες συνθήκες εκείνων των εποχών και η φτώχεια τους ανάγκαζαν να εκπατριστούν και να αναζητήσουν μια πιο υποφερτή ζωή σε ξένους τόπους. Ήσαν εκ φύσεως μαχητικοί και επαγγελματίες πολεμιστές, και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους  ως μισθοφόροι που ήσαν περιζήτητοι γιατί θεωρούνταν οι καλύτεροι πολεμιστές, με αντάλλαγμα να τους παραχωρηθούν χώροι εγκατάστασης για αυτούς και τα κοπάδια τους, και γη να καλλιεργούν.      

Στο εξαίρετο βιβλίο του Κώστα Η. Μπίρη ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΩΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ βρίσκουμε στοιχεία ότι « η πρώτη κάθοδος των Αρβανιτών στην Πελοπόννησο έγινε μαζί με Σλάβους κατά την εποχή των Αβάρων στα τέλη του έκτου αιώνα».

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η μετανάστευση των Αλβανών προς τον ελλαδικό χώρο ξεκίνησε τον 8^ο αιώνα, οι περισσότεροι όμως ιστορικοί υποστηρίζουν ότι  σημαντική παρουσία τους σημειώνεται στη χώρα μας από τον 13^ο αιώνα.

Θα πρέπει εδώ να θυμίσω ότι το ελληνικό έθνος – κράτος, σύνορα απόκτησε στις 3 Φεβρουαρίου 1830 που δημιουργήθηκε και αναγνωρίστηκε ως Έθνος με συμφωνία Αγγλίας Γαλλίας και Ρωσίας, με την υπογραφή τού γνωστού Πρωτόκολλου του Λονδίνου. Πριν δηλαδή από το 1830, ιδιαίτερα πριν το 1821 που  ξεσηκώθηκαν οι ρωμιοί ραγιάδες κατά των Οθωμανών κατακτητών, ούτε ελληνικό κράτος υπήρχε, ούτε καν ελλαδικός χώρος.

 Πόλεις – κράτη αυτόνομα υπήρχαν στον ελλαδικό χώρο κατά την αρχαιότητα, όπως, η Αθήνα, η Σπάρτη, η Κόρινθος, η Θήβα κ.α. Ήρθε μετά η Μακεδονική κυριαρχία κατά τον 4^ο π.χ αιώνα, η αρχή της σκλαβιάς των Ελλήνων κατά τον Πολύβιο  «την Μακεδόνων δυναστείαν αρχήν γεγονέναι τοις Έλλησι δουλείας»,  ήρθαν οι Συμπολιτείες, η Ρωμαϊκή κυριαρχία, η Βυζαντινή, η εποχή της Φραγκοκρατίας, τα Δεσποτάτα και οι Δεσπότες Φεουδάρχες, η Ενετοκρατία, και τέλος η Τουρκοκρατία.

Σύνορα δεν υπήρχαν εκείνες τις εποχές και οι λαοί, Έλληνες, Αρβανίτες,

Βούλγαροι, Βλάχοι, κ.α,  μετανάστευαν σε ξένες χώρες,  μετακινούνταν ελεύθερα ανάλογα με τις ανάγκες και τις ασχολίες τους. Έμποροι,  ξυλοκόποι, χτίστες, καρβουνιάρηδες, σκαφτιάδες κ.α.
Οι κατά τόπους Δεσπότες Αφέντες όπως και οι Τούρκοι αργότερα δεν τους ξεχώριζαν – δεν υπήρχαν καν εθνότητες άλλωστε και το όνομα Αλβανία αρχίζει να χρησιμοποιείται μετά τον 12^ο αιώνα – τους θεωρούσαν  όλους ίδιους.
Εκείνα τα χρόνια, κατά τον 14ο και 15ο αιώνα οι κάτοικοι ήσαν ανακατωμένοι: Έλληνες, Αλβανοί, Σέρβοι, Καταλανοί, Φράγκοι κλπ .

Αλβανίδα.

Οι Τούρκοι δεν ξεχώριζαν τους Αρβανίτες από τους Έλληνες, αλλά και οι Βενετοί σαν Έλληνες τους έβλεπαν. Στην περιοχή της Θεσσαλίας που τότε – 1268 - περιλάμβανε την Αιτωλία και την Ακαρνανία σημειώνεται «εγκατάστασις Αρβανιτών δια χρυσοβούλλου και προστάγματος βασιλικού» όπως αναφέρει ο Κώστας Μπίρης. Ο Ιωάννης Παλαιολόγος  χρειαζόταν φρουρές για τα κάστρα αλλά και ιππείς πολεμιστές για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του και όσους τον αμφισβητούσαν. Οι Αρβανίτες, ατίθασοι, σκληροτράχηλοι και καλοί πολεμιστές, ήσαν πάντα πρόθυμοι να σπεύσουν, αρκεί να τους έδιναν οι Άρχοντες τόπο να εγκατασταθούν στις περιοχές τους, και χωράφια να καλλιεργούν και να τρέφουν και τα κοπάδια τους.

Δεν άργησαν όμως να δημιουργηθούν αντιδράσεις κατά των Αρβανιτών εποίκων από τον τοπικό πληθυσμό, όχι μόνο γιατί του είχαν αφαιρεθεί μεγάλες εκτάσεις που τους παραχωρήθηκαν, αλλά και επειδή την λεηλασία και την αρπαγή την είχαν στο αίμα τους, «ελεηλατούσαν τη χώρα, ελήστευαν  τους γηγενείς κατοίκους, και εζούσαν με κάθε δόλον και με κάθε πονηρίαν».

Μισόν αιώνα αργότερα κατά το 1318 – 1320  φάρες Αρβανιτών (κάποιοι μιλούν για 12.000) περνούν την Πίνδο χωρίς την άδεια των αρχών και λύνουν το πρόβλημα της εγκατάστασής τους με το «άστε ντούα» όπως λένε στα Αλβανικά,  με το έτσι θέλω δηλαδή, κυριεύοντας τη Θεσσαλία, διώχνοντας  τους ντόπιους από τον τόπο τους, παίρνοντας τα κοπάδια και το βιός τους, καταντώντας πραγματική μάστιγα. Αλλού έμεναν μόνιμοι και αλλού μετακινούνταν. Υποτίθεται ότι την περιοχή είχαν υπό την κυριαρχία τους οι Βυζαντινοί, που όμως δεν κατόρθωναν πάντα να την υπερασπίσουν και να την διαφυλάξουν.

Τελικά ο αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος, εκστρατεύει εναντίον τους και ύστερα από σκληρό αγώνα καταφέρνει να τους υποτάξει και τους υποχρεώνει να επιστρέψουν στους κατοίκους (σε όσους είχαν μείνει) τις περιουσίες που τους είχαν αρπάξει.          Η Θεσσαλία που έγινε γνωστή και ως η Μεγάλη Βλαχία υπήρξε ο σταθμός και ορμητήριο των Αλβανών, και αρχές του 15ου αιώνα – 1405 – 1413 κατέχουν ολόκληρες περιοχές, όπως Αιτωλία, Ακαρνανία, Άρτα, Γιάννενα, και έχουν δημιουργήσει Δεσποτάτα υπό την ηγεσία τους.
Ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο όρος Αρβανίτης είναι παράγωγο της λέξης Άρβανο που προσδιορίζεται στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου.

Αργότερα ξεχύθηκαν προς το νοτιότερο ελλαδικό χώρο και εξαπλώθηκαν στη Βοιωτία, την Αττική, στην Εύβοια, την Πελοπόννησο, στα νησιά του Αργοσαρωνικού κλπ.

Ρητινοσυλλέκτης.

Ο Γιάνης Κορδάτος λέει πως η πρώτη Αλβανική εγκατάσταση στην Πελοπόννησο γίνεται μεταξύ 1370 και 1380. Αργότερα, αρχές του 16^ου αιώνα, κατά τη διάρκεια διαφόρων φάσεων του πολέμου Βενετών και Τούρκων στην Πελοπόννησο, από την Ερμιονίδα κάποιες οικογένειες Αρβανιτών μετοικούν στην ερειπωμένη από τους πειρατές Ύδρα, όπου ασχολούνται με την καλλιέργεια της γης και τη συλλογή ρετσινιού, και με τον καιρό   χτίζουν τον πρώτο οικισμό στο λόφο του Κιάφα                

Με το πέρασμα των χρόνων καταφεύγουν στην Ύδρα και άλλοι Αρβανίτες από Ήπειρο, Εύβοια, Κρήτη, Μικρά Ασία κλπ,  ο οικισμός μεγαλώνει και γίνεται η πόλη της Ύδρας. Μέσα στους επόμενους τρεις αιώνες το νησί παράλληλα και με τις Σπέτσες θα εξελιχθεί σε αξιόλογη ναυτική δύναμη, και κατά την έναρξη του Ιερού Αγώνα το 1821 θα διαθέτει έναν από τους ισχυρούς εμπορικούς στόλους της Μεσογείου.

Λόγω της σκληρής ζωής τους, της ορεινής τους καταγωγής και της ενασχόλησής τους με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αλλά και, επειδή ήσαν εκ φύσεως μαχητικοί και εξ επαγγέλματος πολεμιστές, οι κατά τόπους Δεσπότες – Αφέντες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας όπως και οι Βενετοί, χρησιμοποιούσαν τους Αλβανούς ως μισθοφορικό στρατό στις συγκρούσεις με τους αντιπάλους τους,
 για την φύλαξη των κάστρων κυρίως, για την είσπραξη διοδίων σε κλεισούρες – δερβένια και στενά περάσματα, την είσπραξη φόρων κλπ.
Τους παραχωρούσαν περιοχές για να εγκατασταθούν και να ασκούν τις γεωργικές και νομαδικές δραστηριότητές τους, με την υποχρέωση να διαθέτουν έναν ορισμένο αριθμό πολεμιστών, ιππέων κλπ για τις ανάγκες της εκάστοτε εξουσίας.
Συνέβαινε όμως λόγω του ατίθασου χαρακτήρα τους και της έμφυτης ροπής τους προς την ανταρσία, να τους ξεσηκώνουν οι Βυζαντινοί φεουδάρχες και οι αυτοκράτορες πολλές φορές από τον τόπο τους και τους μετακινούν σε άλλες περιοχές πιστεύοντας ότι θα τους έκαναν να  αλλάξουν  ιδιοσυγκρασία.

Άλλες φορές πάλι, και με σκοπό να τις τονώσουν πληθυσμιακά, τους εγκαθιστούσαν σε αραιοκατοικημένες περιοχές  που οι ίδιοι οι Βυζαντινοί είχαν φροντίσει να αραιώσουν τον πληθυσμό περνώντας από μαχαίρι τους ρωμιούς, κάνοντας γενοκτονία  όπως θα λέγαμε σήμερα. . Για τους ίδιους ή παράλληλους λόγους, με την πλήρη κατάκτηση του ελλαδικού χώρου τον 17^ο και αρχές του 18^ου αιώνα τους μετακινούσαν και οι Οθωμανοί.
 Προσαρμόζονταν εύκολα στις περιοχές που πήγαιναν, μάθαιναν εύκολα τα ελληνικά που ήταν κάτι σαν διεθνής γλώσσα και μιλιόταν σε ολόκληρη τη Βαλκανική και τη Μικρά Ασία, από Τούρκους, Αρμένηδες, Αρβανίτες, Βουλγάρους και Βλάχους. Η χριστιανική θρησκεία αλλά και η  ελληνική γλώσσα αποτελούσαν ένα είδος συνδετικού κρίκου με το ελληνικό στοιχείο και ήταν ένα βήμα προς τον εξελληνισμό τους.

Και το Πατριαρχείο όμως που προωθούσε τον εξελληνισμό Αρβανιτών, Βουλγάρων Βλάχων κλπ, δεν παρέλειπε να προπαγανδίζει και να προσπαθεί να τους πείσει ότι ήταν συμφέρον τους και ανάγκη να μάθουν την ελληνική γλώσσα για να μπορέσουν να προκόψουν.

Αρβανίτης πολεμιστής.

Ο Δεσπότης ηγεμόνας του Μυστρά Θ Παλαιολόγος έφερε Αρβανίτες και τους εγκατέστησε στη Μάνη από το 1384.  Αρχές του 15^ου αιώνα το 1405, κατεβαίνουν στο Μωρηά και κατασκηνώνουν στον Ισθμό 10.000 Αρβανίτες με τις οικογένειές τους. Ζητούν από τον Δεσπότη του Μωρηά Θ Παλαιολόγο αδελφό του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μανουήλ Παλαιολόγου να τους επιτρέψει να εγκατασταθούν στην επικράτειά του, υποσχόμενοι να κάνουν ό,τι τους διατάξει. Για τον Θ Παλαιολόγο που είχε πολλά προβλήματα ανοιχτά, η φουρνιά αυτή των Αρβανιτών που διέθετε 3.000 εμπειροπόλεμους πολεμιστές, ήταν ουρανοκατέβατο δώρο, και τους δέχτηκε με χαρά.
                     Από τον 14^ο και 15^ο αιώνα που άρχισε να ξεφτίζει η Βυζαντινή αυτοκρατορία, και μέχρι τον 19^ο που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, ο όρος Αλβανός ή Αρβανίτης χρησιμοποιούταν παράλληλα στον ελλαδικό χώρο.
Αρβανίτης σήμαινε τον Ορθόδοξο, τον αρβανιτόφωνο  Έλληνα που ζούσε παράλληλα με το ελληνικό στοιχείο, εξελληνιζόταν από επιγαμίες και τα συμπεθεριάσματα, ενστερνιζόταν και ακολουθούσε τα ήθη και τα έθιμα του τόπου που ζούσε, αγωνιζόταν για τα ίδια προβλήματα, αφομοιωνόταν με την πάροδο του χρόνου και δεν παρουσίαζε καμιά διαφορά από τους Έλληνες.

                                     Αρβανιτιά όμως, και Αλβανούς, Τουρκαλβανούς, ο λαός εννοούσε τους ένοπλους Μουσουλμάνους Αλβανούς που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι σαν μισθοφορικό στρατό, τους Γκέκηδες κυρίως, ή αποσπάσματα για να καταδιώκουν ανυπότακτους ραγιάδες, να εισπράττουν φόρους κλπ. «Έβγα μανούλα μ’ να με ιδείς και να με καμαρώσεις, το πως με πάει η Αρβανιτιά, με πάει να με κρεμάσει…..» έλεγε ένα δημοτικό τραγουδάκι. 

Ο όρος Αλβανός καθιερώθηκε κυρίως  μετά  την ίδρυση του ελληνικού κράτους και χρησιμοποιούταν για τους εκτός της Ελλάδας αλβανόφωνους πληθυσμούς της βόρειας Μακεδονίας  και του Κοσσόβου, ενώ η Αλβανία δημιουργήθηκε το 1913.

Μια πολύ μελανή, κατάμαυρη σελίδα για τους Τουρκαλαβανούς είναι η επιδρομή τους στο Μωρηά κατά τη δεκαετία των 1770. Τότε που τους κατέβασαν οι Τούρκοι για να τιμωρήσουν τους Μοραΐτες για τη συμμετοχή τους στα Ορλωφικά. «Έκαστος Αλβανός εκέκτητο προνόμιον το αρπάζειν, ατιμάζειν και φονεύειν όποιον ήθελεν». Ήσαν «κράτος εν κράτει». Κάποιοι αναφέρουν ότι ο αριθμός των επιδραμόντων Αλβανών έφθασε και τις 120.000. Αρπάζανε γυναίκες από τα παιδιά και τους άντρες τους, αρπάζανε κορίτσια για να κορέσουν τις κτηνώδεις ορέξεις τους, κι αν τολμούσε να μιλήσει κάποιος που του παίρνανε την κόρη ή τη γυναίκα του τον σφάζανε ή τον παίρνανε για να τον πουλήσουν σκλάβο. Αρπάζανε ολόκληρες οικογένειες, αρπάζανε τους κατοίκους ολόκληρων χωριών με τα κοπάδια και τα ζωντανά τους και τους πουλούσαν στους μπέηδες και τους αγάδες της Ρούμελης, ή τους μετέφεραν στην Αλβανία για να τους πουλήσουν στους μαύρους της Αφρικής ή σε εμπόρους σκλάβων. Επί 9 χρόνια η αλβανική πανούκλα λεηλατούσε βίαζε, σκότωνε, σκλάβωνε και κατέστρεφε τα πάντα στον κατακαημένο το Μωρηά. Εκεί που πριν από λίγο υπήρχαν πόλεις και κωμοπόλεις πολυάνθρωπες και ευτυχισμένες, τώρα έβλεπε κανείς την ερήμωση του θανάτου και φλογισμένα ερείπια. Όλη η Πελοπόννησος είχε σχεδόν απογυμνωθεί από τους κατοίκους της, γιατί άλλοι είχαν σφαχτεί, άλλοι είχαν πουληθεί ως δούλοι και άλλοι είχαν μεταναστεύσει, ενώ κάποιοι κρύφτηκαν σε απρόσιτα βουνά και σε απόκρυφα σπήλαια, και 4 – 5 χιλιάδες περίπου γίνανε κλέφτες.  Από 40 μέχρι 100 χιλιάδες υπολογίζουν κάποιες πηγές τους σκοτωμένους και πουλημένους ως σκλάβους Μοραΐτες από τους Τουρκαλβανούς.

Το κοινό όλων των Ελλήνων Αρβανιτών, όπου και αν εγκαταστάθηκαν, είναι ότι μπολιάσανε τον ελλαδικό χώρο και το ελληνικό στοιχείο με γενιές και γενιές από άξιους ανθρώπους, σκληραγωγημένους καλλιεργητές της γης και αγωνιστές της ζωής, άριστους πολεμιστές που δώσανε καινούργια ζωή στον τόπο, καλλιεργήσανε τη γη και αγωνιστήκανε για την διατήρηση, την ανεξαρτησία και την ελευθερία του. Με την πάροδο των χρόνων, με τις επιγαμίες κλπ εξελληνιστήκανε, αφομοιώθηκαν από το ελληνικό στοιχείο, απόχτησαν ελληνική συνείδηση και δεν παρουσίαζαν καμιά διαφορά από τους Έλληνες.

Αρβανίτες στην επανάσταση.

Απλωθήκανε στον ελλαδικό χώρο, προοδεύσανε και αναδειχτήκανε, και κάποιοι υποστηρίζουν ότι κατά το 1821 αποτελούσαν το 40% του ελληνικού πληθυσμού.

Κατά την διάρκεια της ελληνικής επανάστασης, οι από αιώνες ριζωμένοι στον ελλαδικό χώρο Αρβανίτες, συνειδητοποιημένοι Έλληνες πλέον, πολέμησαν συνειδητά κατά των αλλόθρησκων μουσουλμάνων για να ελευθερώσουν τον τόπο, και πολλοί αναδείχτηκαν μπροστάρηδες και άξιοι καπεταναίοι και στρατηγοί.
Οι Αλβανοί θεωρούνται αδελφός λαός, «Οί Έλληνες είνε Αλβανοί καί οί Αλβανοί είνε Έλληνες»  έγραφε ο Βλάσης Γαβριηλίδης, ιδρυτής και διευθυντής της εφημερίδος «Ακρόπολις»(1883)
 «..Είτε το θέλουμε εμείς ή εκείνοι είτε όχι, είμαστε αδελφοί λαοί, με κοινή ιστορία κοινή καταγωγή και κοινές παραδόσεις»: υποστηρίζει ο Ιωάννης Κούμαρης (εγκυκλοπαιδικό λεξικό «ΗΛΙΟΣ»).
               Καλά και ωραία όλα τούτα και πολλοί τα πιστεύουν ακόμα αλλά, από τότε που η Αλβανία  έγινε κράτος άρχισαν τα διακρατικά προβλήματα που όσο πάνε και οξύνονται. Οι Αλβανοί εθνικιστές ιδιαίτερα Ισχυρίζονται ότι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επικράτειας το κατοικούν Αλβανοί. «….ο αλβανικός πληθυσμός στην Ελλάδα εκτείνεται από την περιοχή της Ηπείρου μέχρι τη Θράκη, τα νησιά της Κέρκυρας, των Σπετσών, της Ύδρας, των Ψαρών, της Άνδρου, αλλά και στην Πελοπόννησο». Θέτουν μάλιστα το ερώτημα «σε ποιον ανήκει αυτή η χώρα;» Αλβανοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι σχεδόν όλοι οι ήρωες του 1821 ήταν Αλβανοί και πως ουσιαστικά οι Αλβανοί απελευθέρωσαν την Ελλάδα από τον οθωμανικό ζυγό! 

Μάρκος Μπότσαρης.

Ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αντώνης Κριεζής, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, ο Καραϊσκάκης και ο Μιαούλης και πολλοί άλλοι ήταν Αλβανοί που είχαν έρθει (προφανώς όχι οι ίδιοι, αλλά οι πρόγονοί τους...) στην  Ελλάδα πριν από αιώνες! Σκεφτείτε, να ζούσε σήμερα ο Μιαούλης και να του λέγανε  ότι είναι Αλβανός!

Ο Μέγας Αλέξανδρος Αλβανός ήταν, λένε, κι ακόμα αν πάμε πιο παλιά, και ο Όμηρος  Αλβανός ήταν, και η ομηρική γλώσσα είναι αλβανική, όπως διδάσκουν τα αλβανικά  Πανεπιστήμια.
Άλλη θεωρία λέει ότι στην ελληνική επικράτεια ζουν μόνο Αλβανοί και οι απόγονοί τους από τα χρόνια του Τρωικού πολέμου.

Μια Αλβανική θεωρία  που την υποστήριξε και ο Fallmerayer λέει ότι οι Έλληνες Σλαύοι που κατοικούσαν την Ελλάδα εδιώχθησαν από τους Αλβανούς αποίκους κατά τον δέκατο τέταρτο αιώνα, και ως εκ τούτου η Ελληνική Επανάσταση του δέκατου ένατου αιώνα υπήρξε στην πραγματικότητα έργο των Αλβανών. Ακόμα,  λένε ότι η Ελλάδα είναι κρατικό μόρφωμα που δημιούργησε η Ευρώπη, και πολλά άλλα τέτοια που τελειωμό δεν έχουν.

Ένα από τα σοβαρά θέματα αλυτρωτισμού που προβάλλουν τελευταία  οι Αλβανοί είναι το ζήτημα των Τσάμηδων και της Τσαμουριάς. Όπως είναι γνωστό, η ελληνική θέση είναι ότι οι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς κατά τη διάρκεια της τριπλής Κατοχής που τους είχαν εξοπλίσει, διέπραξαν σοβαρά εγκλήματα κατά του ελληνικού πληθυσμού σκοτώνοντας, βιάζοντας, λεηλατώντας περιουσίες κ.ά, και με την απελευθέρωση αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα φοβούμενοι τις συνέπειες των εγκλημάτων τους, ενώ το Δικαστήριο Δωσίλογων των Ιωαννίνων καταδίκασε πολλούς από αυτούς αμετάκλητα ως προδότες και δήμευση των περιουσιών τους. 

                                Άλλες πηγές ισχυρίζονται ότι πέρα από τα άλλα εγκλήματά τους, οι Τσάμηδες κατά τον Εμφύλιο του 1946 – 49 συνεργάστηκαν και με τους κομουνιστοσυμμορίτες.

Ανδρέας Μιαούλης.

Για τους Αλβανούς, τα εγκλήματα και τα δεινά σε βάρος της μειονότητας των Τσάμηδων και η καταστροφή της από τους Έλληνες, γίνανε ύστερα από πολιτική βούληση και μεθόδευση των τότε κυβερνήσεων, με παράλληλη οργανωμένη εγκληματική δραστηριότητα από φόνους, συστηματικούς βιασμούς Μουσουλμανίδων, λεηλασίες περιουσιών κ.λ.π από Έλληνες εθνικιστές, ιδιαίτερα από την Χ Μεραρχία του ΕΔΕΣ του Ναπ Ζέρβα. 

                                Για το πρόβλημα υπάρχουν πολλές και διαφορετικές απόψεις,  έχουν γραφτεί πολλά  από διάφορες πλευρές, και όπως καταλαβαίνετε τούτο το σημείωμα ούτε για να τις αναφέρει έχει χώρο. Ομόφωνα η Αλβανική Βουλή έχει καθιερώσει την 27^η Ιουνίου ως ημέρα γενοκτονίας των Τσάμηδων, ενώ τον Φεβρουάριο του 2016 οι τελευταίοι προσέφυγαν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης καταθέτοντας φάκελο με τις διεκδικήσεις τους που έγινε δεκτός από τον Εισαγγελέα.. Πέρα από τις οικονομικές αποζημιώσεις (περιουσίες τους κλπ), ζητούν ολόκληρες περιοχές της Ηπείρου, όπως Ηγουμενίτσας, Πάργας κλπ.

                                      Ανάμεσα στα τόσα άλλα προβλήματα έχουμε και το πρόβλημα της ελληνικής μειονότητας στη Χιμάρα που τα δικαιώματά της παραβιάζουν συνεχώς οι Αλβανοί. Ακόμα, δεν έχουμε επικυρώσει τα Πρωτόκολλα Φλωρεντίας και Παρισίων  -1919 και 1925 – που καθορίζουν τις  συντεταγμένες και τις λεπτομέρειες των ελληνοαλβανικών συνόρων, και αν θυμάμαι καλά δεν έχουμε υπογράψει και ελληνοαλβανικό Σύμφωνο Φιλίας.

Ας ελπίσουμε να επικρατήσει καλή θέληση μεταξύ μας και να εξομαλύνουμε τις διαφορές μας, γιατί οι καλές σχέσεις ανάμεσα στους δυο λαούς από την αρχαιότητα είναι ριζωμένες στο είναι μας και υπήρξαν πάντα εποικοδομητικές και ωφέλιμες

 

 

Ενδικτικά κάποιες πηγές:

- Μαρία Ευθυμίου  Διαλέξεις.

- Κ.Η. Μπιρη  ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΩΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

- A.A. VASILIEY ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ 324 -1453

- Γιάνης Κορδάτος  ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

- ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ   Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες.